Ik heb een tijdje buren gehad die zouden vertrekken. Dit was geen wishful thinking, aardige mensen, maar ze waren vast van plan hun heil in Zweden te zoeken.
Ze waren deze emigratie al jaren aan het voorbereiden, hadden hun economische mogelijkheden onderzocht, taallessen genomen, een plan gemaakt en ze aten iedere dag Zweedse balletjes. Ze waren ook al benaderd door Ik vertrek, u weet wel, het nationale guilty pleasure waarin gezinnen die al die voorbereidingen niet hebben getroffen toch een camping midden in Macedonië beginnen. De buren gingen niet, de economische mogelijkheden bleken te mager. Ik vertrek was al eerder afgehaakt, juist vanwege de gedegen voorbereidingen. Te veel kans op succes, is te weinig kans op succes voor het programma.
Afgelopen week kreeg ik een brief van de gemeente. Het was een uitnodiging voor een informatiebijeenkomst over de ‘tijdelijke invulling’ van een steeg in de binnenstad. Dit was geen plan voor een architectonisch monstrum, maar bleek te gaan om de opvang van ‘drie Nederlandse gezinnen die in het buitenland hebben gewoond’. Onwillekeurig moest ik denken aan al die mislukte avonturen die NPO 1 jarenlang onverdroten heeft uitgezonden en dat je met die mensen de hele binnenstad van Utrecht wel zou kunnen ‘invullen’.
Merkwaardig taalgebruik natuurlijk, is dit dan een voorbeeld van Direct Duidelijk? Mensen komen niet langer ergens wonen, ze vullen in. ‘Hebt u vragen hierover?’, stelde de gemeente. Natuurlijk heb ik hier duizend vragen over en ga ik naar die bijeenkomst. Stel je voor dat dit het begin is van een nieuwe migratiegolf van Ik vertrek-spijtoptanten die even de binnenstad komen invullen, dan, dan, dan… Het kan me allemaal niets schelen, vul maar lekker in Gemeente Utrecht, maar schrijf voortaan een betere brief. Anders vertrek ik.