‘Als het eenmaal op internet staat, dan staat het voor altijd online’ is behalve een goede waarschuwing – het blijft uitkijken met naaktfoto’s – vooral ook een hardnekkige mythe. Tal van websites zijn de afgelopen jaren van het wereldwijde web verdwenen. Sommige werden bewust offline gehaald, anderen gingen failliet of verloren de aandacht van het publiek (zie bijvoorbeeld Hyves) en een hele rits sites raakte simpelweg verouderd. Het internet puilt uit van de pagina’s waarop niets het meer doet en je louter nog foutberichten ziet.

Zo verging het ook Bieslog, vertelt GertJan Kuiper. Hij werkt inmiddels bij de hoofdredactie Media van de VPRO, maar was in 2001 actief bij de afdeling Digitaal, toen Wim de Bie daar binnenstapte met de opmerking: ‘Ik wil gaan bloggen.’

Kuiper: ‘Je moet je voorstellen wat voor tijd dat was. Je had geen Facebook, Twitter of YouTube, er waren geen smartphones. Een blogcultuur was er al wél, dat was toen aan het opkomen. Wim was net gestopt met televisiemaken en was al met internet aan het experimenteren. Zo had hij eind 1998 een soort online loket, waar je elke ochtend een spreuk kon vinden van Wim de Bie, de Toekomstman.’

Niet veel later kwam dus Bieslog, een podium voor De Bie waarop hij alles kon delen wat hij wilde. Dat deed hij volgens een strak stramien: iedere ochtend om half negen moest er iets online staan, later op de dag kwamen er vaak nog twee posts bij.

Kuiper glundert als hij eraan terugdenkt: ‘Het kon echt van alles zijn: een paar regels tekst of een hele audiovisuele productie. Dan ging Wim met zijn oude pianoleraar op zoek naar nieuwe evergreens, verzorgde hij live audiocommentaar bij een televisieuitzending of publiceerde hij gewoon drie minuten het geluid van kikkers. En natuurlijk waren er ook typetjes, zoals Driek de Gadgetfreak, of rubrieken als “Apparaten die ik heb gekend”, waarin Wim alle apparaten besprak die hij had bewaard. Wim bewaarde namelijk alles. Voor mij viel toen eigenlijk pas het kwartje hoe anders online is. De dingen die Wim maakte kon je nergens anders kwijt, misten buiten Bieslog ook totaal hun context. Het stond echt op zichzelf.’

De Bie ontpopte zich ondertussen als een ware Toekomstman: ‘Wim had altijd een rugzak bij zich waarmee hij gelijk kon werken, dat was praktisch een mobiele studio. Alles wat nu in een smartphone zit, had hij in zijn tas: een laptop, microfoon, camera, lenzen. En aan het eind van de dag stond er dan een filmpje online. Dat was heel bijzonder. Hij heeft toen onder andere aan een groep buitenlandcorrespondenten laten zien hoe hij zijn werk deed.’

Na iets meer dan zes jaar en ruim zesduizend berichten was het ‘een beetje op’, stelt ook Kuiper. De Bie liet Bieslog achter zich en wierp zich op als nationale mental coach. De website bleef online, maar liep met ieder jaar tegen nieuwe technische gebreken op. ‘Alles wat erop stond was in het format Real Audio of Real Video, ken jij dat nog? Toen vpro.nl in 2014 overging op een ander systeem, werden we gedwongen alles offline te halen. We hebben het allemaal platgeslagen en op een schijf gezet.’

Jarenlang bleef dat ‘knagen’ en deed Kuiper verwoede pogingen een nieuw thuis voor Bieslog te vinden. ‘Dat zijn echt vraagstukken waar we nu tegenaan beginnen te lopen: hoe kwetsbaar is ons digitale erfgoed? Hoe archiveer je websites? Je hebt plekken als de Wayback Machine, maar ook daarop is niet alles bewaard of werkt niet alles.’

Dan toch maar zelf doen. Inmiddels is vpro.nl/bieslog in ere hersteld – een langdurige klus met veel handwerk en ondersteuning vanuit VPRO Digitaal, Babette Wagenvoort en Marco Raaphorst. ‘Alle video moest bijvoorbeeld handmatig geconverteerd worden naar mp4 en tijdens het platslaan is het met de tekst ook niet helemaal goed gegaan.’

Ook bleek veel überhaupt niet bewaard of niet meer vindbaar. De uitkomst kwam uit verwachte hoek: ‘Wim bewaart gelukkig alles.’