‘Ik ben geen poëtische reiziger die graag alleen reist'

Escapisme en nieuwsgierigheid. Dat zijn voor Arnout dé redenen om te reizen. ‘Het verlangen naar reizen, de reis voorbereiden, de reis zelf en dan achteraf de montage; het zijn voor mij allemaal even belangrijke stappen,’ vertelt hij.

‘Het begint letterlijk met een kaart voor mijn neus en een potlood waarmee ik een meanderende lijn trek, dwars over de Middellandse Zee. Als ik dan de voor mij onbekende Maddalena-eilanden op de kaart tegenkom, dan ga ik dat verder onderzoeken. Als dat uiteindelijk resulteert in een ontmoeting met een zeer markante man die al dertig jaar alleen op een van die verlaten eilandjes woont, dan is er voor mij niets mooier dan dat.’

Arnout’s medereizigers komen ook in deze reeks veelvuldig in beeld en dat maakt de onderlinge dynamiek letterlijk zichtbaar. Arnout vertelt desgevraagd: ‘Ik heb dat nodig, medereizigers en dat het goed klikt is heel belangrijk. Ik ben een mensen-mens, ik ben geen poëtische reiziger die graag alleen reist. Ik heb graag mensen rond mij, daar leef ik van op. Ooit ben ik alleen naar Santiago de Compostella gelopen, dat was een goede reisoefening maar ik functioneer het beste in een kleine groep. Ik wil de ervaring delen en het plezier en de herinneringen. Als ik onze crew moet schetsen in legertermen dan is onze cameraman Philip het beste te typeren als de landmacht; sterk en stil, geen woorden maar daden. Ruben is de luchtmacht, letterlijk, met zijn drone, en ik help als zeemacht ons wankel vlot naar de overkant.’