De ingrediënten van de films van de Thaise regisseur Apichatpong Weerasethakul moet je niet van elkaar losweken, maar zien als de bestanddelen van een goede wijn: die dien je langzaam en met al je zintuigen op scherp tot je te nemen. De hele film door het geluid van tsjirpende krekels, bijvoorbeeld, of volkomen vanzelfsprekende bezoekjes van overleden familieleden en aapgeesten. Wie zoekt naar een heldere plot zal wellicht teleurgesteld worden, maar er is veel meer te halen uit zijn soms hypnotiserende films. In zijn werk onderzoekt Weerasethakul zijn eigen herinneringen, om zichzelf beter te leren kennen, maar ook om een andere stem te laten horen dan het dwingende verhaal dat de machthebbers in zijn thuisland graag vertellen. Het leverde hem afgelopen december de Prins Claus Award op, en nu zijn enkele van zijn films en installaties in het EYE Filmmuseum te zien. Verslaggever Elianne Meijer ging een kijkje nemen en sprak met tentoonstellingsdirecteur Jaap Guldemond en met Apichatpong Weerasethakul zelf. Luister hier terug
