Lange Frans houdt van lekker eten en dus heeft hij zelf het nodige meegenomen.  Terwijl hij zijn tas uitpakt, ziet Wilfried zijn polshorloge en telefoon: die mag hij gelijk inleveren. 'Doe maar in de magnetron,' zegt Frans, 'die gebruik ik toch niet'.

Verslavingsgevoeligheid is het eerste onderwerp dat Wilfried aanroert. Frans reageert nuchter: 'Dingen die ik lekker vind, gebruik ik weleens. Ik heb wel wat drugsavonturen gehad. Maar met mijn drukke werkschema – ik werk vijf, zes dagen in de week – kan ik me niet teveel permitteren.'

Het schrijven van nummers is in de loop van de tijd veranderd. 'Je schrijft toch andere dingen als je 16 bent dan wanneer je 27 bent,' legt Frans uit. 'Als ik een nummer maak, moet het voor mij goed voelen.' Wat hem dan wel kan verbazen is dat er hele jonge kinderen zijn die zijn nummers meezingen. Daar houdt hij bij het schrijven geen rekening mee. Hij vind eigenlijk dat er weer een ouderwetse waarschuwing op zijn albumhoes moet komen: niet geschikt voor kleine kinderen.

Zijn vroegste muzikale herinneringen gaan terug naar Michael Jackson en Danny de Munk. Vooral De Munk heeft hem beïnvloed. 'Krijg toch allemaal de kolere..., ik was acht jaar en liep daar mee weg. Ik denk dat ik daardoor ook in het Nederlands ben gaan zingen.' Hij is nog nooit naar een musical geweest, maar voor de nieuwe van Danny de Munk maakt hij een uitzondering.

Momenteel leest hij het boek Apocalypse 2012 waarin een aantal scenario's staan over het einde van de wereld. Hij vertelt over de Maya-beschaving die de sterren bestudeerden en een kalender maakten die voorspelt dat de wereld op 21 december 2012 aan een nieuwe cyclus begint. Wat dat precies betekent weet Frans niet, maar het houdt hem duidelijk bezig. 

Verwerkt hij in zijn eigen muziek ook zijn fascinatie voor complottheorieën? Rapt hij over het einde der tijden? Frans zegt van wel en citeert meteen een tekst uit een recent nummer:

'Voor 2020 staan we echt aan die rand
wie vraagt zich af wat is er echt aan de hand
iedereen die ooit dacht is dit alles
ik kan je zeggen dat dat niet het geval is.'

Terwijl Frans de maaltijd gaat bereiden, vraagt Wilfried hoe hij omgaat met de onvermijdelijke machocultuur in de rapscene. Volgens Frans is dat vooral een beeld dat leeft en hij vindt dat hij daar niet helemaal in past. 'Ik hoop dat mensen me zien zoals ik ben. Ik ben geen stereotype macho-mother-fucker-bitches-hoes-vrouwslaande idioot.'

Zelfs tijdens het koken, kan Frans het rappen niet laten:

'Zalmmayonaise met basilicum,
eerst nog een cola met Havana Rum,
een beetje knoflook, peper en zout,
en de tonijn niet te warm of te koud.'

Via de rapteksten is de stap van de keuken naar het referendum over de Europese Grondwet maar een kleine. Frans werd gevraagd daarvoor een tekst te schrijven, ook al was hij zelf tegen die grondwet. 'Een klussie is een klussie,' lacht Frans, 'en ook al kon ik niet letterlijk zeggen wat ik vond, heb ik geprobeerd het in de intonatie te laten doorklinken'.

Vlak voor het referendum kreeg hij telefoon van JP (minister-president Jan-Peter Balkenende): of hij wilde optreden om voorstemmers over de streep te trekken. Omdat hij er geen zin in had, vroeg hij een veel te hoog bedrag aan gage en zo ging dat uiteindelijk niet door.

'Ben je omkoopbaar? Zou je het voor een ton gedaan hebben?' vraagt Wilfried. 'Een ton is wel een ton natuurlijk,' zegt Frans, '100.000 ijskoude euro's... dat was heel lastig geweest'.

Negen van de tien interviews gaan helemaal nergens over, vindt Frans. een grappige vraag die hij zich kan herinneren is de vraag 'Welk koekje zou je willen zijn?' Hij vond het 'een rare kutvraag', maar moest wel even nadenken: 'Ben je een kano of een stroopwafel, een oreo of een choc-choc-chip cookie, een speculaasje of een tarwebiscuitje? Er is zoveel keus. Ik weet niet meer wat ik geantwoord heb. Als ze hadden gevraagd 'welke kaas ben je', had ik meteen gezegd: een oude Hollandse kaas!'

Met de scheiding van zijn ouders heeft hij het moeilijk gehad. Dat gebeurde 2,5 jaar geleden, toen hij 24 was. 'Ik dacht dat dat bij ons nooit zou gebeuren, dat was gewoon vreemd.' Hij is er verdrietig van en had graag gezien dat ze bij elkaar waren gebleven. Vooral omdat zijn moeder het er heel moeilijk mee heeft. 'Ik ben nooit gewend geweest mijn moeder zo te zien. Als iemand die niet gelukkig is.' Hij mist de gezellige momenten thuis die er vroeger altijd waren.

Pokeren, lezen, douchen, slapen. In 24 uur met... is het tijdsbesef vaak al snel verdwenen. Lange Frans lijkt toch een aardige ingebouwde klok te hebben en redelijk goed de tijd te kunnen inschatten.

Na een imitatie van een koekoeksklok door Wilfried gaan ze samen aan het ontbijt. Frans stelt voor een tekst te schrijven, die Wilfried dan moet rappen. WIlfried wil er wel bij trommelen of beatboxen, maar daar heeft Frans het niet zo op. Gewoon tot vier tellen, is zijn advies. 'Een rap kan ook zonder beat.'

Dan vertelt hij over een workshop over rappen, die hij op een school zou geven. De organisator daarvan ging zich er mee bemoeien. De kinderen zaten op stoelen en zij riep dat ze misschien met hun stoelen konden scratchen. Frans kon wel door de grond zakken: 'Doe normaal, op een stoel moet je zitten, daar ga je toch niet mee over de vloer lopen krassen; het klinkt niet eens als scratchen.'

De tekst van de rap vordert. Wilfried heeft gevraagd het woord 'Apocalypse' erin te verwerken. Dat is gelukt. Nu komt hij met 'koekje', waarop Frans à la minute een halve koektrommel achter elkaar rijmt. 'Koken' is het volgende sleutelwoord waarmee Frans moeiteloos en virtuoos jongleert. Als Wilfried vervolgens het woord 'scheiding' oppert, schudt Frans beslist zijn hoofd: die gaan we niet doen! Hij is onvermurwbaar.

De eerste regels oefenen ze samen:

'24 uur met die lange Frans,
z'n laatste interview, dat was je laatste kans.
Alles verteld, alles verklapt,
weinig verbloemd en niks verkapt'

Daarna komen alle genoemde trefwoorden voorbij en kunnen de heren zich tevreden op de bank laten zakken. De 24 uur zit er zo goed als op. Missie volbracht.