Met Wilfried de Jong blikt Richard Klinkhamer uitgebreid terug op de geweldadige dood van zijn toenmalige vrouw, Hannie (Hannelore) Godfrinon. Klinkhamer vertelt wat er in de jaren voor '91 aan die dramatische gebeurtenis voorafging en welke zaken een rol speelde. Hij spreekt zelf nadrukkelijk van doodslag en heeft er moeite mee dat hij als 'moordenaar' wordt bestempeld.  Nog steeds noemt hij de dood van zijn vrouw Hanni een 'groot verdriet'.

Toen Hannie vijf jaar vermist was, kon Klinkhamer haar officieel dood laten verklaren. Hij had daarmee recht op een weduwnaaruitkering en heeft er achteraf geen moeite mee dat hij die heeft aangevraagd. 'Dat zijn officiele instanties. Die moet je plunderen zoveel je kunt.'

Het lichaam van zijn vrouw werd na tien jaar gevonden in de tuin van hun voormalige woning op het Groningse platteland. Klinkhamer legt uit dat hij die ontdekking voor had kunnen blijven, door haar op te graven en mee te nemen toen hij dat huis verliet. Maar dat kon hij niet. 'Daar is heel veel moed voor nodig en dat kon ik niet opbrengen. Dan maar de bajes in.'

Klinkhamer vertelt ook openhartig over de zelfmoord van zijn moeder in Zwitserland, die hij van dichtbij meemaakte. Zijn moeder had haar doodswens al eerder aan hem kenbaar gemaakt. Hij begreep die wens en had met haar besproken op welke manieren ze dan een eind aan haar leven kon maken. Niet lang erna voerde ze haar plan uit. 

Emotie komt er als hij zich herinnert hoe zijn moeder ooit, toen zijn kinderen nog klein waren, voor de hele familie truien had gebreid. 'Vier afschu-we-lijke truien met gele en blauwe strepen. Ze wilde dat we die bij een gelegenheid zouden dragen, maar dat heb ik toen geweigerd,' legt hij uit. Achteraf heeft hij er veel spijt van. 'Ze was zo teleurgesteld dat we ze niet aantrokken, dat had ik anders moeten doen'. 

Het begin van veel problemen voor Klinkhamer was het instorten van de aandelenmarkt in 1987. Hij had zijn vrouw beloofd eerder te stoppen met werken en een paleisje voor haar te bouwen. Zijn beleggingen leken dat allemaal mogelijk gaan maken, totdat de boel ineenstortte. 'Dat heeft indirect haar leven gekost,' zegt Klinkhamer. 'Het is een proces geweest van jaren, waarbij ook drank een rol speelde. Het is zoiets als een woekerend kankergezwel'.

Klinkhamer loopt veel heen en weer, drinkt gedurende de 24 uur vrijwel alleen maar bier en heeft een feilloos gevoel voor tijd: hij weet steeds vrij exact te benoemen hoe laat het is. Dat lijken overblijfselen uit zijn tijd in de gevangenis.  Hij beschrijft hoe hij indertijd zijn arrestatie verwachtte en zich voorbereidde door alvast een paar slaappillen en een horloge zonder band in de rand van zijn ondergoed te verbergen. Dat hielp hem scherp te blijven tijdens de detentie.  

Nu hij op hogere leeftijd komt, nemen zijn seksuele driften af en daar heeft hij vrede mee. 'Ik heb nu niets meer te willen op dat gebied, het zit er voor mij niet meer in. Genegenheid? Die krijg ik nu van niemand meer.'

Hij bekent nog wel dat hij zestien jaar lang een gedetailleerde agenda heeft bijgehouden van zowel zijn bierconsumptie als zijn seksuele escapades. 'Ik zette in mijn agenda precies hoeveel bier ik dronk en hoeveel seks ik had, handmatig of neuken.'

Na 22 uur in de ruimte met Wilfried, wordt Klinkhamer stiller. 'Ik wil naar huis,' zegt hij even na tien uur 's ochtends. Als om twaalf uur uur eindelijk de eindsirene klinkt, weet Klinkhamer niet hoe snel hij zijn boeltje bij elkaar moet rapen. 'Het was prettig,' zegt hij haastig, terwijl hij Wilfried de hand drukt. 'Ik zal er met plezier aan terugdenken.' Dan maakt hij zich snel uit de voeten.