In De graanrepubliek bevinden we ons in het grimmigste stukje Nederland: het Oldambt in Oost-Groningen. Een plek waar de kleigrond heeft geleid tot oogsten van overvloed, tot fortuin onder de herenboeren – maar ook: schrijnende armoede onder de landarbeiders. Zelf groeide ik op in Drenthe. Daar heb je pioniers die het veen ontgonnen en bescheiden lieden op het schrale zand. Ik geloof dat er een verband is tussen de bodem en hun bewoners. Zand, veen of klei: welke bodem heb jij onder je voeten (gehad)? En welke sporen heeft dat op jou nagelaten?

In Groningen is een literair café dat De graanrepubliek heet. Er is een platenlabel naar m’n boek vernoemd, een jenever, er was ooit ook een Bed & Breakfast en in de zomer is er zelfs Graanrepubliek-toerisme. Ik ben er trots op dat ik het woord 'graanrepubliek' heb gemunt en helemaal dat het een eigen leven is gaan leiden, los van het boek. Voor mij spreekt er uit die titel het grauwe en het grimmige van Groningen, de grrr, en tegelijk het soevereine van een republiek. Welke weerklank heeft de titel voor jou? En is dat al lezende veranderd?

De graanrepubliek verscheen in 1999. Nog geen tien jaar later was alles weer anders dan iedereen had voorzien. In de jaren dat de akkers onder water werden gezet en het waterpeil in het nieuwe Oldambt-meer steeg, centimeter voor centimeter, steeg ook de graanprijs aan de beurs in Chicago. 'Jullie hebben ons te vroeg afgeschreven,' zeiden de laatste herenboeren. Ik ben toen naar het Oldambt teruggekeerd en heb een nieuwe hoofdstuk toegevoegd, De blauwe revolutie.

Inmiddels zijn we weer tien jaar verder. Denken jullie mee? Welke onvoorziene ontwikkeling gooit op dit moment de boel overhoop in Oost-Groningen? Overtuig me van de noodzaak en ik voeg nog een extra ‘aflevering’ aan mijn boek toe.