Lieve fictie,

Ik weet dat je er nog bent, maar je aanwezigheid verschuilt zich meer en meer achter het rumoer van de wereld. Ziekte, vrees en oorlog hebben de neiging ons vast te grijpen, waardoor wij het nieuws als religie omarmen. We hebben de waarheid nodig.

Maar, lieve fictie, we hebben jou nodig, net zo hard. We hebben je verwaarloosd, ja, maar ga alsjeblieft niet bij ons weg. Er is te veel waarheid in de wereld. De werkelijkheid is ons te fel, lieve fictie. Kom bij ons terug, kom ons verzachten en dek ons toe met je schoonheid. Wieg ons in jouw waarheid. Verleid ons met jouw menselijkheid, jouw vreemde herkenbaarheid. Je onvoorstelbare lichtheid en merkwaardigheid. Hoe wij mensen zijn, hoe wij huilen, hoe wij lijden en rouwen, hoe wij dansen en liefhebben, dat weet jij als de waarheid, en meer nog: jij weet hoe het anders kan. Jullie zijn twee zijden van een medaille; waarheid en fictie; en een van jullie mist.

Wij zijn mensen en we kunnen niets met de waarheid alleen. Jij bent het die onze wensen leidt, onze vernieuwing. Jij kent onze eendracht en onze onwaarschijnlijke kracht. We moeten schuilen in al die levens die jij kent. We missen je.

Kom bij ons terug, lieve mooie fictie. Kom bij ons terug en red ons.

Altijd de jouwe, Anne