Bij elk juicy misdaadverhaal horen ook slachtoffers, en voor hen is het niet altijd even fijn als er een podcast of documentaire over ze wordt gemaakt. “Wat we zien, is dat dit soort dingen vaak een effect hebben van secundair slachtofferschap; dat oude wonden worden geopend door er steeds weer aan herinnerd te worden. Maar er zijn ook slachtoffers die het heel fijn vinden dat er aandacht wordt gegeven aan hun casus.” Dat is vooral bij onopgeloste zaken het geval, omdat media-aandacht ervoor kan zorgen dat justitie opnieuw op zoek gaat naar de dader. “Daar moeten we wel heel voorzichtig mee zijn,” zegt Dr. Ras.
Volgens Dr. Ras is het belangrijk dat producenten van true crime-media slachtoffers betrekken bij hun project in de vorm van active consent. “Als er niet volmondig ja is gezegd, moet dat worden beschouwd als een nee. In dat geval is het niet ethisch om hier een item over te maken.” Als er beloningen worden gegeven voor deelname aan een documentaire, zoals gebeurt in De terugkeer van Rachel Price, is het nog maar de vraag of je dat echt kunt beschouwen als actieve toestemming of dat je mensen verleidt met geld. “Dat is eigenlijk een vraag waar nog geen eenduidig antwoord op is,” aldus Dr. Ras. Het is in ieder geval belangrijk dat de beloning niet te groot is, zodat betrokkenen zich ook vrij voelen om nee te zeggen.
Als kijker moet je eigenlijk dus ook kritisch zijn op de manier waarop makers met de slachtoffers van een misdaad zijn omgegaan, maar dat is niet zo vanzelfsprekend – Dr. Ras was zelf ook niet altijd een “goede true crime consument.” Toen ze de film I cento passi (maffia-biopic geregisseerd door Marco Tullio Giordana) bekeek, bijvoorbeeld, wist ze niet of de slachtoffers erbij betrokken waren geweest. “Aan de ene kant is dat problematisch, aan de andere kant heeft die film wel een grote maatschappelijke impact gehad.”