Word je in een nieuwe omgeving echt een ander mens?

Mignon Nusteling (34) is kunstenaar en schrijver, en bekend van haar Instagram-account @Mignonnus. Ze verhuisde vorig jaar naar Borger, in Drenthe, na haar hele leven aan de Maas gewoond te hebben, in Dordrecht en Rotterdam. Mignon en haar man wilden graag verhuizen naar een plek met meer toegang tot de natuur. Ze belandden in Borger, doordat een vriendin hier ook naartoe was getrokken om de rust op te zoeken. Mignon: “Zij vierde haar verjaardag hier in Borger en we vonden het toen zo mooi, dat we hier ook naartoe wilden verhuizen.” 

“In Rotterdam was ik vaak gestrest, omdat er altijd mensen om me heen waren. Omdat ik autisme heb, en daardoor heel prikkelgevoelig ben, was het daar moeilijk om te ontspannen.” Ze dacht dat ze af en toe wel had kunnen ontprikkelen in de grote stad, maar nu in Borger ontdekt ze hoe echte ontspanning voelt. Het effect hiervan is dat ze ineens veel meer kan ondernemen, en dat ze minder snel geïrriteerd raakt door anderen. 

Ook heeft Mignon een hernieuwde waardering voor Nederland gekregen, doordat ze nu een completer beeld heeft van wat ons land te bieden heeft. De diversiteit in natuur, bijvoorbeeld, maar ook de mensen. Mignon: “De manier waarop de provincie wordt neergezet door randstedelingen is zó inadequaat, daar ben ik wel van geschrokken." Ze begeeft zich nu regelmatig op plekken waar het in de politiek vaak over gaat, zoals Ter Apel, en is ze daardoor beter gaan begrijpen. “Dat maakt me rijker.” 

Mignon zou nooit meer terug willen naar een grote stad. “Er waren zoveel mensen die zeiden dat ik de Maas heel erg zou missen, maar dat is niet zo. Ik voel me hier heel erg thuis.” En ze  heeft ook ontdekt dat haar woonplaats geen belangrijk onderdeel is van haar identiteit. “Dat vind ik een prettig gevoel, het geeft me vrijheid.” 

De Duitse Kit Gieske (23) komt uit een dorp in de buurt van Oldenburg en is een paar jaar geleden voor diens studie verhuisd naar Nederland, om precies te zijn Groningen stad. Kit: “Ik wilde graag psychologie studeren. In Duitsland moet je daarvoor een heel hoog gemiddeld cijfer op je eindexamens halen, terwijl je in Groningen alleen maar een toelatingsexamen hoeft te doen.”

“Ik had wel verwacht dat ik zou veranderen,” zegt Kit, “en ik denk ook wel dat dat is gebeurd. Vooral omdat ik vanuit een klein dorpje naar een stad ben verhuisd, en ik voor het eerst zelfstandig ben gaan wonen, zonder mijn ouders.” Het spannendst aan deze stap, volgens Kit, was nieuwe vrienden maken. “Ik was bang dat ik geen verbinding zou kunnen vinden met de mensen hier, maar dat is me wel gelukt.” Dat is hen vooral gelukt, doordat die heel consequent naar activiteiten van LGBT+ studentenvereniging Ganymedes is gegaan. “Als ik hier ooit weg zou gaan, zou ik mijn best doen om weer een activiteit of een vereniging te vinden om mensen te ontmoeten.” Dit was namelijk zo succesvol, dat Kit nu overweegt om in Nederland te blijven wonen na diens master, deels zodat die hun vrienden niet hoeft te verlaten. 

Kit spreekt nog geen vloeiend Nederlands, maar wil dat wel graag leren. “In het begin deed ik niet echt mijn best om Nederlands te leren, maar ik ging het belangrijker vinden zodra ik besloot dat ik hier langer wilde blijven.” De taalbarrière is soms lastig, maar heeft ook zijn pluspunten, omdat Kit non-binair is – in het Duits is er namelijk geen vertaling voor hun voornaamwoorden. “Daarom is het heel fijn dat ik hier voornamelijk in het Engels spreek, want dan kunnen mensen me op de goede manier aanspreken, met they/them of die/hun.” 

Safien van Westing (21) wilde eigenlijk nooit weg uit Amsterdam, maar toen ze de havo afrondde en naar de filmschool wilde, werd ze niet aangenomen voor de opleiding in haar thuisstad. Ze bleek te jong te zijn, maar ze kon wél deelnemen aan het European Film College in het Deense dorpje Ebeltoft. Daar woonde ze een jaar lang op campus met 120 andere studenten. “Als Amsterdammer was ik van tevoren heel bang om in een klein dorpje te wonen,” zegt Safien. “Zoals veel Amsterdammers dacht ik dat Amsterdam de enige plek op aarde was.” Maar Ebeltoft beviel haar goed. Ze maakte er vrienden voor het leven, die ze regelmatig opzoekt, ook al zijn ze inmiddels verspreid over de hele wereld. 

Zelf heeft ze Denemarken ook achter zich gelaten, maar niet om terug te trekken naar Amsterdam: ze kreeg een stageplek in Berlijn, en is er daarna nog drie jaar blijven plakken. "Ik wilde eigenlijk helemaal niet naar Berlijn – mijn zus wilde dat wel altijd, maar ik begreep dat niet. Ik was bang dat het er alleen zou gaan om drugs en feesten.” Ze vond het ook geen mooie stad, maar nu heeft ze plekjes gevonden die ze wél mooi vindt. “Als de zon gaat schijnen, dan ontploft de stad en dan is er heel veel blijheid. Het is heel fijn hoe groot de stad is, er valt altijd wel iets te ontdekken.” 

Safien ervoer verhuizen naar het buitenland als heel bevrijdend. “Ik had niet verwacht dat ik me zo mezelf zou voelen. In Amsterdam kenden mensen mij altijd als iemands dochter, zusje of vriendin, maar in het buitenland leerden mensen me echt als individu kennen.” Als ze in Amsterdam op kamers was gegaan, had ze heel makkelijk bij haar ouders kunnen aankloppen als ze hulp nodig had, maar nu moest ze alles zelf oplossen. Safien: “Je wordt heel snel heel volwassen.”

De belangrijkste les die ze heeft geleerd? “Dat je echt van jezelf moet houden en jezelf moet begrijpen en comfortabel moet leren worden met alleen-zijn. En wees sociaal naar iedereen, ontmoet nieuwe mensen, voel je nooit te goed om met iemand te praten.” Ze zou het anderen aanraden om naar het buitenland te verhuizen, maar niet zomaar. “Het is waardevol om een doel te hebben waarvoor je ergens bent; of dat nou een baan is, of iets dat je wil leren. Dat helpt je niet alleen te groeien, maar ook zo leer je de stad waarin je verblijft het best kennen.”