Skatebaan of hockeyveld?

Roos hockeyde al in het Nederlands team onder 17, speelt bij Kampong meisjes A1 en een plekje in het eerste damesteam lonkt. Maar omdat ze minimaal vier keer per week op het hockeyveld moet staan, valt het niet meer te combineren met haar skate-ambities.

Roos is namelijk ook kanshebster om op deze discipline uit te komen tijdens de Olympische Spelen van Tokio 2020, waar de sport voor het eerst op het programma staat. ‘Ik wist heel lang niet wat ik liever wilde doen, maar heb nu besloten om een tussenjaar te nemen en me helemaal op het skaten te richten.’

Lees verder of bekijk hieronder het interview met Roos, waarin ze vertelt over haar afscheid van het hockey en waarom ze voor het skaten koos.

De kogel is dus door de kerk en dat moest ze direct aan haar hockeytrainer (de Spaanse oud-international Santi Freixa) vertellen. 'Dat was spannend, want ik heb er lang over nagedacht en was bang dat ze zouden zeggen "je hoeft niet meer terug te komen". Dat zou raar zijn na tien jaar hockey maar gelukkig snapte Santi mijn keuze. Volgens hem moest ik vol voor het skaten gaan, maar de deur staat altijd open.'

Het was nog wel even slikken, die laatste keer op het hockeyveld: ‘Als je daar dan voor het laatst wegrijdt… Je bouwt een band op met al die meiden omdat je zo vaak samen speelt. Maar nu heb ik een nieuwe uitdaging.’

Roos mocht meteen aan de bak: het afgelopen weekend stond er namelijk een grote wedstrijd met internationale skaters in Parijs op het programma. ‘Dat was een mooi moment om te kijken waar ik sta tussen al die meiden.’

Één keer vallen kan funest zijn. ‘Dan ben je gelijk uit je ritme en het lijntje dat je in gedachten hebt valt een beetje weg. Je gaat haasten en dan gaat het minder goed dan gehoopt.’ Dat resulteerde voor Roos in de dertiende plaats.

Ze leerde als belofte nog een belangrijke les: ‘Ik kwam al vroeg bij de baan met m’n vader en schreef me als een van de eersten in. Toen bleek de inschrijfvolgorde ook de startvolgorde te zijn en was ik al als derde aan de beurt. De rest zag ik heel sneaky wachten bij de inschrijftafel.’ Eerst zien wat de concurrentie doet en dan pas zelf de baan op, is dus het credo.

Bij die wedstrijd kwam voor onze kersverse international toch wel een beetje spanning kijken: ‘Als je thuis kijkt, ziet het er best makkelijk uit en denk je: “Dat doe ik wel even.” Maar het is lastiger als je voor zo’n groot publiek staat en je in 45 seconden moet laten zien wat je waard bent.’

Toch is Roos realistisch na haar eerste internationale krachtmeting: ‘Ik geef mezelf de tijd om stabieler te worden. Ik moet trucjes beheersen die altijd lukken, dat is belangrijk. Dat ga ik oefenen met een bondscoach of trainer en dan komt het resultaat hopelijk vanzelf.’

Ondertussen showde Roos ons haar vetste tricks in het VPRO-gebouw. Wil je weten hoe dat eruit zag?