Wat goed is gaat snel

Vader Melvin en moeder Mandy staan in de ereloge van het Olympisch Stadion in Amsterdam. Zo trots als een pauw, natuurlijk, op twee sprintende dochters. Allebei vlug als water.

Terwijl Naomi (23), de oudste van de zussen Sedney, zich vlak voor de finale langs de rand van de baan op de grond vleit als een soort jachtluipaard, hupst de jongste van de twee (16) als een dartelend hert in het rond op de tribunes. Kletsend hier en daar. Afleiding zoekend bij haar vriendje, spelend met een fotocamera.

Moeder Mandy staat erbij en kijkt ernaar: ‘Naomi weet dat ze nu het beste energie kan sparen. Zij woont op Papendal, zit in het Nederlands estafette-team en is fulltime met atletiek bezig. Daardoor is ze al een paar stappen verder als topsporter. Toch is Zoë ook heel erg gedreven. Ze weet wat ze ervoor moet doen. En vooral wat ze ervoor moet laten. Ze gaat bijvoorbeeld iedere avond om tien uur uit zichzelf naar bed, daar hoef ik nooit om te zeuren. Best bijzonder voor een meisje van zestien.'

Met nog een half uur tot aan de start oefenen de zussen nog maar eens op het overgeven van het stokje; bepaald geen routineklus. Want een stokje kan vallen. Je kunt te vroeg starten. Of juist te laat. Het overkwam Naomi Sedney ooit tijdens de finale van het wereldkampioenschap. De wissel tussen haar en Jamile Samuel vond net buiten de daarvoor gemarkeerde zone plaats, met diskwalificatie tot gevolg. Weg medaillekansen. En dan baal je.

Maar dan richt je als atleet de blik ook weer vooruit. Op nieuwe kansen die komen. En neem je ook je jongere zusje, door jou liefkozend ‘mini-me’ genoemd, op sleeptouw tijdens de eerste estafette samen ooit.

En of dat goed gaat. Moet je Zoë eens vanuit ruime achterstand voorbij haar tegenstanders zien hollen, met reuzenpassen richting Naomi in de laatste bocht. Die ook al als een duveltje uit een doosje schiet, nog twee tegenstanders voorbij loopt en uiteindelijk knap als derde over de finish komt.

(tekst loopt door onder foto)