Een programma over de jaren tachtig

De spanningen van de Koude Oorlog en dreiging van een kernoorlog zijn in de jaren tachtig overal voelbaar. Ook in Nederland. Maar wie had de bom eigenlijk moeten gooien? Nena en Doe Maar bezongen de bom, zelfs het vrolijke Vamos à la Playa ging over een nucleaire explosie op het strand. Maar dat verstonden we niet. En het publiek noch de zanger realiseerden zich dat er toen al werkelijk kernbommen waren gevallen, nota bene op een strand in Spanje.

De geschiedenis wordt geschreven door winnaars. Misschien dat we daarom niks meer horen over de Olympische winterspelen van 1984 in Sarajevo. Nederland haalde niet één medaille. Maar wat voor Nederland een nachtmerrie was, werd een prachtige droom voor Joegoslavië. Volgens velen het vrolijkste moment in de geschiedenis. Die zoete herinnering kreeg alleen maar meer waarde door de ellende die zou volgen in de jaren negentig.

Vietnamese bootvluchtelingen hebben een wonderlijke band met de Berlijnse Muur. Na de val van de Muur hoopten ze snel te kunnen terugkeren naar hun moederland, maar dertig jaar later zitten de communisten in Vietnam nog stevig in het zadel. Ondertussen leeft de Koude Oorlog voort binnen de Vietnamese diaspora. Nergens is dat zo duidelijk als in Berlijn. Noorderlingen tref je in het Oosten en Zuiderlingen in het Westen, strikt gescheiden door een denkbeeldige muur.

Honger is een woord dat je in de jaren tachtig aan tafel niet mocht gebruiken. Honger? De kinderen in Afrika, die hebben pas honger. Dat was wel duidelijk geworden door de beelden op televisie en de liedjes op de radio. Nu geeft een Ethiopische kok, die zijn eerste jaren in Nederland doorbracht op een Gooise matras, een boeiende kijk op clichés over hongerige Ethiopiërs en zijn rijke vrienden in ’t Gooi.