Kinderboerderij Gliphoeve begon in de jaren zeventig met een paar loslopende kuikens en konijnen die Floor Döll tijdens zijn werkzaamheden rond Gliphoeve vond. De tegelzetter was altijd al gek op dieren geweest. Als kind vond hij het prachtig om op de pony van zijn opa door de Amsterdamse Kinkerbuurt te trekken.
▼ (tekst gaat verder onder de foto)
De dieren van Gliphoeve kregen een plekje binnen een omheining die Floor samen met enkele collega’s van de onderhoudsploeg op het grasveld voor de flat timmerde. Slapen konden de beesten in een leegstaande box onderin het complex, een provisorische stal. De Bijlmer was een kinderboerderij rijker.
Uiteindelijk werden de dieren Floors leven. Hij stopte als tegelzetter en stortte zich volledig op de kinderboerderij. Hij timmerde een schapenkooi, een paardenbak en meerdere stallen. Voor boer Floor, zoals iedereen hem ging noemen, was niets te gek en vooral de jeugd van Gliphoeve was daar blij mee.
’s Ochtends vroeg stonden de eerste kinderen vaak al op de stoep. Sommigen hadden thuis niet ontbeten en aten op de kinderboerderij nog snel een broodje dat Floor of zijn vrouw Wil smeerde. Na schooltijd kwamen dezelfde kinderen terug om te helpen met de verzorging van de beesten. Ook de drugsverslaafden die door de Bijlmer dwaalden, wisten de kinderboerderij te vinden. Floors rijk was hun veilige haven in een harde wereld.
Tientallen jaren bleef boer Floor het gezicht van de kinderboerderij. Tot hij er in 2008 met pijn in het hart mee stopte, het was tijd voor rust. ‘Dat we iedereen moeten achterlaten, vind ik vreselijk,’ zei hij tijdens zijn afscheidsrede. 'Maar van de week zaten ze elkaar weer met messen achterna. En al die rotzooi altijd. We zijn het wel gewend, maar het is natuurlijk niet normaal.'
Floor liet niet alleen de Bijlmer, maar ook Amsterdam en Nederland achter zich. Hij verhuisde met zijn vrouw naar Duitsland, waar ze een boerderijtje met wat land kochten. Daar wonen ze nog altijd.