Schrijver en programmamaker Splinter Chabot debuteert dit jaar met het boek ‘Confettiregen’. Een verhaal over een jongen die worstelt met zichzelf en zijn seksualiteit. Maar waar haalt hij zelf zijn inspiratie vandaan? Welke kunstenaars beïnvloeden zijn schrijfstijl? Oftewel, op welke schouders staat Splinter Chabot?

#1 Gerard Reve

De taal der liefde

‘Gerard Reve vertelt met De taal der liefde een roze versie van Turks Fruit. Het is een vrij controversieel boek, deels omdat het gaat over liefdeservaringen tussen jongens. Ik schrok er bijna van toen ik het las. Zo seksueel en hardhandig, maar tegelijkertijd met betoverende zinnen waarvan ik energie krijg. Dat hij dat als schrijver durfde vind ik heel inspirerend. Reve kan met zijn zinnen in mijn hoofd kruipen en tatoeëert bepaalde verhalen en gedachtes in de gangen van mijn hoofd. Hij laat je iets begrijpen waar je eerst nog geen definitie voor hebt. Het middenstuk van het boek is een briefroman, dat is even wennen, maar het begin en het einde van het boek lezen zo snel dat je haast struikelt over de woorden. Als je het over taalbeheersing hebt dan is dit uniek wat hij doet. Schrijvers hebben de kracht om nieuwe visies te bedenken. In De taal der liefde wordt er niet een andere werkelijkheid neergezet, maar deelt Reve een grote fantasie met zijn lezer. Hij worstelt met allerlei verschillende dingen, net zoals mijn hoofdpersoon in Confettiregen worstelt met zijn seksualiteit.

© Athenaeum-Polak & Van Gennep

Uit worsteling, twijfeling en onzekerheid kunnen hele mooie dingen komen. Ik hoop dat ik dat gevoel kan vastleggen in mijn werk, net zoals Reve dat doet. Ik wil niet schrijven zoals hij dat doet, want dat kan ik niet. Ik wil een soort sprookjessluier over het verhaal aanbrengen. Een echt verhaal, waar fantasie, betoveringen en magie doorheen zweven.’

#2 Antony and the Johnsons

‘Ik herinner mij nog goed wanneer ik voor het eerst in aanraking kwam met de muziek van Antony and the Johnsons. De tonen kruipen naar binnen in je botten en spieren, naar een plek waar je niet hoeft te begrijpen wat er wordt gezegd. Je voelt het. Ik zou willen dat ik met zoveel gevoel kan schrijven. Muziek kan zoveel zeggen. Een viool zegt weinig terug, maar bespeel het en je hebt geen woorden meer nodig.

Antony and the Johnsons maakt hele verdrietige muziek. Ik raad ook niet aan om het elke dag te luisteren. Ik denk dat je dan vrij donker door het leven gaat. Het is bijzonder hoe een kunstwerk zo krachtig kan zijn dat je moet oppassen hoe vaak je het tot je neemt. Dat is vrij uniek. Als ik Anohni hoor, de leadzangeres van Antony and the Johnsons, doet dat mij denken aan mijn jeugd. Toen ik mijn boek aan het schrijven was werd ik opnieuw verliefd op haar stem en bracht het mij terug naar hoe ik mij toen voelde. Muziek is heel erg bepalend voor mijn schrijfstijl; niet als een richtingaanwijzer, maar als een dwingende TomTom. Door de muziek die ik draai veranderen de woorden op papier. Ik wil wel één ding duidelijk maken. Als wij het over De Schouders Van hebben, dan lig ik onder een teen van haar en kan ik het hoofd niet eens zien. Laat dat duidelijk zijn.’

#3 David Bowie & Prince

‘Ik ga een beetje valsspelen, maar Prince en David Bowie zijn twee hele belangrijke figuren in mijn leven. Ik weet dat het geen broers zijn, maar in mijn hoofd zijn ze gerelateerd. Hoe die twee spelen met gender, seksualiteit en kleding en door alle stereotyperingen heen beuken. Ik vind het inspirerend om te zien hoe zij zich niet door één ding laten definiëren. Prince en Bowie wisten zichzelf telkens opnieuw uit te vinden. Dat wil ik ook. Ik heb altijd vrij opvallende en kleurrijke kleding aan, waar ik bewust voor kies omdat ik mij van binnen zo voel. Tuurlijk voel ik soms de blikken van anderen, maar waarom zou je een grijze trui aantrekken als je van binnen een kleurenfestijn bent? 

Het geeft mij kracht om naar de muziek Prince en Bowie te luisteren. Zij zijn door zoveel onzichtbare wetten en regels heen gebroken. Het is zo zonde als je je aanpast aan de mening van een ander. Je mag jezelf niet weggummen. Als het met potlood is geschreven, trek het dan juist over met een pen om het krachtiger te maken. Zij waren in staat om zo zichzelf te zijn dat zij anderen vrij hebben gemaakt. Ik zie het leven als een bos waar je gecontroleerd verdwaald raakt. Er is een doel, maar je bent niet in staat om alles te plannen. Nu heb ik een boek geschreven, en ik ga hier zeker mee door, maar dat betekent niet dat ik alleen maar schrijver wil zijn. Ik heb een grote voorliefde voor mode en Alexander McQueen. Wie weet ga ik daar over een paar jaar iets mee doen.’

meer?

Nooit Meer Slapen

Splinter Chabot

luister het interview

Classic Albums: David Bowie geeft Lou Reed een muzikale injectie op Transformer

Classic Albums is een documentaireserie op Nederland 3 over pop- en rockalbums, die worden beschouwd als de beste of meest opmerkelijke albums van een bekende band, of die een periode in de muziekgeschiedenis markeren. De eerste aflevering van zaterdag 15 januari draaide rond Graceland van Paul Simon, op 22 januari is Lou Reed's Transformer aan de beurt.

lees het artikel