Koppig als een Breton

Nog maar twee jaar geleden kwamen de Bretonnen massaal in opstand tegen tolpoorten op hun snelwegen; getooid met rode mutsen zoals hun voorouders bij een belastingopstand in de 17e eeuw. Parijs krabbelde terug, de rode mutsen vierden de overwinning.

Het ‘granieten’ karakter van de Bretonnen toont aan dat dit volk zich niet op de kop laat zitten. Maar zoals veel nationalistische bewegingen, heeft dat ook in Bretagne een donkere kant. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontstond een gevaarlijke vrijage tussen het Bretonse nationalisme en het Blut und Boden-denken van de Duitse bezetters. Hoewel de Bretonse beweging, die vanaf die oorlog tot in de jaren tachtig een gewapende strijd voerde tegen de Franse staat, een links karakter had, beweren boze tongen dat de beweging tot de dag van vandaag doordesemd is van fascistische denkbeelden. Zijn die verdachtmakingen de reden waarom de leider van de Rode Mutsen-beweging, burgemeester Christian Troadec, weigert om Wilfred te woord te staan? 

De Rode Mutsen-beweging is in ieder geval een uiting van een nieuw elan van het Bretons nationalisme, dat ook terug te vinden is op Diwan scholen waar leerlingen uitsluitend in het Bretons les krijgen. Er blijken zelfs hedendaagse druïdes te bestaan die hun wijsheid en energie ontlenen aan menhirs en dolmens. Al blijkt de druïde die Wilfred bezoekt geen toverdrankje paraat te hebben voor zijn kiespijn. 

Bretonnen blijven altijd sterk verbonden met hun geboortegrond. Hoe anders Bretagne is dan de rest van Frankrijk ontdekt Wilfred pas echt thuis bij de ouders van zijn vriendin Nelly Gloaguen. Zij tonen hem de film die een ‘Franse’ antropoloog in de jaren zestig kwam maken over hun levensstijl, als waren zij leden van een onbekende stam. In het Bretons zingen zij hem een lied toe waarin de dood de voorkeur krijgt boven de dictaten uit Parijs. Heel ontroerend, maar het neemt niet de verontrusting weg die tijdens Wilfreds tocht door Bretagne is ontstaan over ware aard van de Bretonse beweging.