De dood, ouder worden en herinneren worden meer en meer aanwezige factoren in het leven van Remco Campert. Vrienden en naasten overlijden, en hij wordt zelf ouder. Een generatie bestaande uit mensen als Jan Wolkers, Bert Schierbeek en Hugo Claus sterft langzaam uit.

In de recensies van Het verband tussen de dingen ben ik zelf wordt dan ook geregeld gerefereerd aan de hoge leeftijd van de schrijver – en aan de helderheid die hij nog bezit en zijn schijnbare gemak om eenvoudige en alledaagse zaken scherp en relativerend te observeren. Zijn wens om bezig te blijven blijkt ook uit Camperts adagium ‘Het nietsdoen is een droom die ik maar beter snel kan vergeten’.