Stichting Fietskoeriers Amsterdam begon zo’n acht jaar geleden met de charismatische Stanley, vanuit een gangkast van een vierkante meter. Stanley wilde iets betekenen voor mensen die niet goed kunnen of willen meekomen in de snelle maatschappij. De zaak moet voor hem een plek zijn waar ‘zijn jongens’ altijd terecht kunnen, daarom is hij er ook vaak in het weekend.
Die ambitie vloeit voort uit zijn eigen ervaringen toen hij op tienjarige leeftijd noodgedwongen naar Nederland kwam. Stanley hield als jongen van buiten spelen. Op een dag viel hij uit een boom, de wond ging infecteren en in combinatie met een aangeboren hartafwijking leidde dat tot een operatie. Die konden ze echter niet in Suriname uitvoeren. Eenmaal in Nederland werd duidelijk dat zijn benen geamputeerd moesten worden. Zonder benen was er voor Stanley geen toekomst meer in Suriname en bleef hij met zijn oudere zus in Nederland, waar hij vaak werd afgewezen en buitengesloten. Maar Stanley laat zich niet makkelijk klein maken.
De zaak is als een familie voor Stanley. Hij probeert maatjes te worden met iedereen maar kan ook flink mopperen. Het is hard werken, zeker rond kerst, en de vrijwilligers hebben regelmatig een opbeurend of dwingend telefoontje of appje nodig om ze weer aan het werk te krijgen. Maar de harde werker vergeet soms ook voor zichzelf te zorgen. Neemt geen vakantiedagen op, eet niet goed, slaat looptrainingen over en doet toch nog even die laatste bezorging op vrijdagavond zelf met zijn Birò. Maar daar werkt hij aan. Met een intensief revalidatietraject en nieuwe protheses wil Stanley gaan genieten van het leven, iets wat hij lang niet heeft gedaan.