Kamagurka (Nieuwpoort, België, 1956) is cartoonist en allround kunstenaar. Theo Maassen interviewt hem over zijn favoriete televisieavond.

de fragmenten van Kamagurka

  • Crumb (1994)
  • Du tac au tac (1969)
  • Q7 (1978)
  • Bij nader inzien (1978)
  • Breaking Bad (2008)
  • They Shall Not Grow Old (2018)
  • Memoires van een vergeetal, leven en werk van René Daniëls (2012)
  • Van Oekel’s Discohoek (1974)
  • De grønne slagtere (2003)
  • Hier is… Adriaan van Dis (1983)
  • Je suis Charlie (2015)
  • Eraserhead (1977)

over Kamagurka

Kamagurka is het pseudoniem van Luc Zeebroek, geboren in 1956 in het Belgische kustdorp Nieuwpoort. Als kind was hij altijd aan het tekenen. Toch was zijn tekenleraar op de lagere school vreemd genoeg niet blij met Lucs passie voor het vak. De jonge Luc hield zich niet aan de opdrachten, vond de kaders beknellend, wilde geen kubussen natekenen, maar zijn eigen gang kunnen gaan.

Het talent zocht een uitweg, en een jaar of vijftien na Luc werd Kamagurka geboren. Lucs vader, afkomstig uit een streek waar de Eerste én de Tweede Wereldoorlog diepe sporen hadden nagelaten, maakte zich zorgen om het 'geteken' van zijn zoon. 'Als het weer oorlog wordt, weten ze je te vinden'. Het zou dus handig zijn om een pseudoniem te hebben.

De jonge Luc, gek van judo, wilde een naam die klonk als een Oosterse vechtsport. Kamagurka. Áls ze het onthouden, vergeten ze het daarna nooit meer, dacht hij.

'Hij is een one-of-a-kind kunstenaar, met niks of niemand te vergelijken. Een fenomeen. Hij is cartoonist, schilder, performer, allround kunstenaar. Een absurdist. Zijn werk is onzinnig en diepzinnig tegelijk. Ontwrichtend, maar altijd vrolijk. Het zal mij benieuwen, mijn gesprek met Kamagurka.'

Theo Maassen over Kamagurka

Zeebroek studeerde Kunstonderwijs in Brugge en later Kunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Maar nog voor hij zijn diploma haalde hield hij het bij die laatste opleiding voor gezien: te druk met tekenen. Kamagurka’s talent als humorist en absurdist, zijn kleine commentaren op het menselijk tekort en het nieuws van de dag vielen in de smaak bij de lezers van de kranten en tijdschriften. Het is een imposante rij: Hij tekende nieuwscartoons voor Humo, De Standaard, De Morgen en NRC Handelsblad, publiceerde in de Groene Amsterdammer, Hara Kiri en Charlie Hebdo en het Duitse satirische maandblad Titanic. Daarnaast maakt Kamagurka al ruim veertig jaar de strip 'Cowboy Henk' met zijn levenslange boezemvriend en muze Herr Seele, het pseudoniem van Peter van Heirseele, met wie hij ook een keur aan televisieprogramma’s maakte en nog steeds op de planken staat. Hun laatste show heette 'The Return of the Comeback'.

 Kamagurka’s talent begon op papier, maar liep over naar het schilderdoek, het theater, de televisie. Voor de VPRO maakte hij al in de vroege jaren tachtig het programma Sfeervol Bullshitten. Hij maakte muziek met de Vlaamse Primitieven, bedacht songtitels als 'de onbaatzuchtige buffalo' en bouwde zo gestaag door aan zijn eigen Kamagurkistan. Hij werd niet altijd begrepen, maar is de laatste om zich daar zorgen over te maken. Er zijn er immers genoeg die hem wél begrijpen, wat ook te zien is aan de hoeveelheid prijzen, onderscheidingen en tentoonstellingen die hij op zijn naam heeft staan.

Kamagurka is al ruim vijftig jaar een vaste waarde in het culturele leven van België, Nederland en Frankrijk. Vijftig jaar waarin de positie van de kunstenaar, en van de cartoonist in het bijzonder, nogal veranderd is. In Zomergasten zal het daar ook zeker over gaan:

'Als je praat over grenzen en humor praat je natuurlijk ook over de tijdgeest. Maar voor al deze dingen geldt dat je ze eigenlijk niet moet uitleggen, dan maak je ze dood. Je moet ze tonen. En dat is wat ik wil gaan doen in Zomergasten.'

'In mijn avond wil ik laten zien welke humoristen mij als mens gevormd hebben. Ik wil een monument oprichten voor de visionaire absurdisten, mensen als Spike Milligan, de Britse komiek die bijna vergeten is maar zonder wie Monty Python niet denkbaar zou zijn geweest. Ik wil het ook hebben over grenzen. Over de grens van de grap, de mensen die die grens aftasten en er soms overheen gaan. Maar ook over letterlijke grenzen, over de vraag waarom wij in Vlaanderen dol waren op Koot en Bie, maar ik nooit aan een Fransman heb kunnen uitleggen wat daar nou zo goed aan was. En over de grens tussen humor en waanzin, waarbij je weet dat als je die eenmaal bent overgestoken, het erg lastig is om ooit terug te keren.'

Kamagurka over Zomergasten