Khadija Arib

Khadija Arib werd in 1960 geboren in het Marokkaanse dorp Hedami, in de omgeving van Casablanca. Haar vader trok als gastarbeider naar Nederland. Op haar vijftiende verhuisde zij hem met haar moeder achterna, naar Rotterdam-Noord. Nederland bleek niet het land vol rode, gele en paarse tulpen op elke straathoek, zoals op de ansichtkaarten die haar vader stuurde toen ze nog in Marokko waren. Haar vader overleed toen ze negentien was, waardoor ze er met haar moeder alleen voor stond.

Arib bleek een talent te hebben voor regelen en leiding nemen. Binnen een paar jaar na aankomst in Rotterdam was ze al een soort informele vraagbaak voor migranten die de weg in Nederland nog niet goed kenden. Haar studies maatschappelijk werk en later sociologie waren logische vervolgstappen, net als haar rol in de oprichting van de Marokkaanse Vrouwenbeweging in Nederland, toen ze 22 was.

In de jaren tachtig en negentig maakte Arib carrière in de welzijnswereld en werd uiteindelijk senior beleidsmedewerker bij de Maatschappelijke Opvang en Gezondheidszorg, onderdeel van de gemeente Amsterdam. 

Politica wilde ze naar eigen zeggen nooit worden. Ze had zich uit ergernis over de koers van de partij begin jaren negentig gemeld als lid van de Partij van de Arbeid, toen nog een onbetwiste volkspartij en de natuurlijke thuishaven van veel migranten. Toen ze gescout werd voor de Tweede Kamer, bleek ze op haar plek, en viel Arib op als onafhankelijke en heldere stem in het debat. 

In 2016 werd Arib gekozen tot Kamervoorzitter. Als gezicht van de Kamer werd ze snel populair, ze gold als gevat en charmant en stond boven de partijen. Ze trad streng op tegen niet-parlementaire omgangsvormen. Achter de schermen van de vergaderzaal ging Arib ook een strijd aan: die met de topambtenaren in de Kamer.

Toen ze in 2021 Kamervoorzitter af was en zich ging richten op het voorzitterschap van de parlementaire enquêtecommissie naar het coronabeleid, kwamen er twee anonieme brieven met klachten over een onveilige werksfeer onder Arib in de tijd dat zij Kamervoorzitter was. Er werd een onderzoek naar de feitelijkheid van de klachten over haar gedrag aangekondigd.

Arib toonde zich geschokt en maakte kort na het nieuws via Twitter bekend de Kamer te verlaten. Zonder afscheidsspeech of afscheidsbrief. Daarmee kwam een abrupt einde aan een carrière in het hart van de Nederlandse politiek die een kwart eeuw had geduurd.