Ongehoord
Melancholie onder lage, loodgrijze luchten
Dit voorjaar reed Stan van Houcke op een bromfiets van Amsterdam naar Maastricht, op zoek naar Nederland. Nog voordat de stadsgrens is gepasseerd al hopeloos verdwaald in het braakliggend niemandsland rond Amsterdam. Elektriciteitsmasten, roestende oliedrums, een verscholen wrakke woonboot, kapotte hekken, zoet geurende planten, wegschietende hazen, een vrolijk zingende onzichtbare vogel die van geen ophouden weet. Geen mens te bekennen. Maar wel overal de sporen die hij in de omgeving achterlaat, tijdelijk en voorgoed, tenminste zolang als het duurt. Het zware gestamp van een binnenvaartschip op het Amsterdam-Rijnkanaal, afgewisseld door het geweld van een aanvliegend verkeersvliegtuig. In de verte eeuwig voorbijrazende auto's. Een bord: verboden toegang en de schietbaan van Hennie Dompeling, een vervallen caravan, een geasfalteerde weg, de stank van dieselolie, een betonnen brug, de rafels van een bewoonde wereld. Die gerafelde rand houdt nooit echt op. Nederland is opgedeeld in enclaves, is een archipel van woonoorden omgeven door snelwegen. Nergens is het nog stil, nergens spreekt de natuur nog in haar eigen termen met ons.