Argos
Vreemdelingenbeleid: Nederland is vol
Is Nederland vol? Deze vraag stelde Staatssecretaris Aad Kosto tijdens de Algemene Beschouwingen. De Nederlandse tolerantie kent zijn grenzen. Moeten de eisen voor gezinshereniging worden aangescherpt? Het kabinet wil de stroom vreemdelingen die zich in Nederland vestigen indammen. Deze Argos gaat over de aanscherping van het Vreemdelingenbeleid.
Met geluidsfragmenten uit Kamerdebatten en interviews met o.a.: Marokkaanse bewoners uit de Rotterdamse wijk Charlois, met directeur Rabbae van het Nederlands Centrum Buitenlanders, CDA Fractieleider Brinkman, PvdA Kamerlid Apostolou; twee marechaussees van een speciaal team van de Rotterdamse Vreemdelingendienst; Frank Heister (spelling onzeker) en Trijntje Munters van de Vereniging Vreemdelingenwerk Nederland.
Inleidende teksten, waarschijnlijk niet compleet:
tekst 1:
PvdA Staatssecretaris Kosto van Justitie nam een paar weken geleden, tijdens een spreekbeurt in de Rode Hoed, alvast een voorschot op de nieuwe trend in het vreemdelingenbeleid. Het kabinet Lubbers - Kok heeft er blijkbaar bewust voor gekozen om met behulp van gespierde taal deel te nemen aan het minderhedendebat. Het wordt niet langer aan Janmaat en Bolkestein overgelaten om de minderheden duidelijk te maken dat de Nederlandse tolerantie haar grenzen kent.
Tijdens de algemene beschouwingen in de Tweede Kamer kondigde Lubbers deze week aan dat het kabinet scherper gaat toezien op de gezinsvorming en gezinshereniging door in Nederland verblijvende buitenlanders. Alleen wie beschikt over een inkomen en over woonruimte kan zijn gezin in de toekomst nog laten overkomen of trouwen met een buitenlandse partner. Verder moet de buitenlander die zijn kinderen naar Nederland wil halen dat in beginsel binnen 3 jaar doen, anders is z'n kans verkeken.
De nieuwe aanpak moet het aantal personen dat nu via gezinshereniging naar Nederland komt, dat zijn er iets meer dan 42 duizend per jaar, sterk doen afnemen. Immers Nederland is vol.
Goedemiddag dit is de tweede aflevering van Argos, vanmiddag over de nieuwe strenge toonzetting van het minderhedenbeleid.
De mogelijkheid gezinsleden te laten overkomen bestaat informeel sinds er vreemdelingen in ons land zijn, maar formele regelingen op basis van de vreemdelingenwet bestaan er pas sinds 1970. Kamerbreed was er in dat jaar, kritiek op een nota van minister van sociale zaken, Roolvink. Roolvink schreef in zijn nota: 'Met alle begrip voor de menselijke aspecten, kan men niet anders vaststellen, dan dat ons land behoefte heeft aan arbeidskrachten en niet aan nieuwe gezinsvestigingen uit het buitenland. Ons land herbergt al zeer velen per vierkante kilometer (..)'.
Premier Lubbers was wel zo handig om de boodschap deze week in een vriendelijk integratieverhaal te verpakken, maar de essentie van zijn 'nieuwe aanpak' kwam op hetzelfde neer als het verhaal van Roolvink.
Luistert U naar een stukje uit het debat van deze week waarin Lubbers zijn voornemens kernachtig samenvat.
tekst 2:
Van Mierlo is niet de enige die zo z'n twijfels heeft over de werkelijke motieven van het kabinet om het beleid te verscherpen.
Het kabinetsplan om eisen te stellen aan de hoogte van het inkomen van aanvragers van gezinsvorming, heeft het meeste weg van een "huwelijksverbod". In 1983 probeerde toenmalig staatssecretaris van justitie, mr. V.N.M. Korte-van Hemel, het ook al eens ingevoerd te krijgen. Dat strandde toen op de praktische onuitvoerbaarheid. Maar de schrik zat er weer even goed in en het kabinet kon richting witte kiezers roepen, zie je wel dat we de boel in de hand proberen te houden.
Voor veel buitenlanders die hier al wat langer verblijven roept het standpunt van het kabinet dan ook herinneringen op. Verslaggever Paul Arend peilde de stemming deze week in de Marokkaanse gemeenschap in de Rotterdamse wijk Charlois.
tekst 3.
Bij het Nederlands Centrum Buitenlanders in Utrecht, de belangrijkste landelijke organisatie voor migranten, is de boodschap vanuit Den Haag ook luid en duidelijk doorgekomen.
Directeur Rabbae is kwaad.
tekst 4.
Het begin van alle heibel ligt bij een toespraak van fractieleider Brinkman van het CDA. Voor een gehoor van tuinders uit het Westland hield Brinkman afgelopen juni een krachtig pleidooi om strengere inkomenseisen te stellen aan buitenlanders die een gezinslid of partner uit het buitenland naar Nederland willen laten overkomen. Een vaste baan en een regelmatig arbeidspatroon, dat is het wel het minste dat je kunt eisen, vond de CDA-fractieleider. Discriminatie? Onzin, aldus Brinkman.
tekst 5.
De discussie over de gezinshereniging is al oud. Het is al bijna normaal dat die zo af en toe weer oplaait. Maar deze keer wordt de zaak wel heel hoog opgespeeld. Directeur Rabbae van het Nederlands Centrum Buitenlanders denkt dat er speciale redenen zijn waarom dat juist op dit moment gebeurt.
tekst 6.
PvdA-Kamerlid Apostolou vindt alle commotie niet meer dan een schijnvertoning.
tekst 7.
De realiteit voor de 22-jarige Laziza uit Rotterdam, Marokkaanse en als baby van zes maanden naar Nederland gekomen, is heel voor de hand liggend: haar man, ook Marokkaan, heeft ze niet uit Marokko gehaald maar hier in Nederland ontmoet. Gewoon bij haar om de hoek, in de Rotterdamse wijk Charlois. Alle consternatie in de politiek over de gezinsvorming vindt ze knap overdreven.
tekst 8.
Nu het kabinet zijn plannen om ge gezinshereniging en gezinsvorming strenger aan te pakken bekend heeft gemaakt, doemt er meteen de vraag op of die plannen praktisch wel uitvoerbaar zijn. Directeur Rabbae van het Nederlands Centrum Buitenlanders heeft daar weinig vertrouwen in.
tekst 9:
Kamerlid Apostolou vraagt zich af of de voorgestelde maatregelen wel effectief willen zijn.
tekst 10...
tekst 12....
tekst er naar toe:
De hele politieke commotie, uitmondend in het inperken van rechten voor vreemdelingen, wordt gedeeltelijk gelegitimeerd door te wijzen op dat er op grote schaal misbruik van de regeling gemaakt zou worden, schijnhuwelijken zouden daar het duidelijkste voorbeeld van zijn. Het is vreemd om dan de rechten in te perken, je moet het misbruik bestrijden, zegt Appostolou.
tekst 13:
In Rotterdam keken we over de schouders van de marechaussee mee hoe in de praktijk de schijnhuwelijken worden opgespoord.
tekst 14..
tekst 15.
Frank Heyster
VVN publiceerde op 24 september een zwartboek over de handelwijze van de marechaussee op Schiphol. Vluchtelingenwerk krijgt stelselmatig berichten dat asielzoekers die op Schiphol aankomen niet of niet afdoende in de gelegenheid worden gesteld een asielverzoek in te dienen. Weer op het vliegtuig gezet of oneigenlijk veel moeite doen om tot de asielprocedure te worden toegelaten. In zwartboek zelfs enkele gevallen van mishandeling vermeld. (tape om mensen vast te binden en de mond te snoeren)
tekst 16.
Marechaussee noch Justitie willen op dit moment een reactie geven op de nieuwste aantijgingen van Vluchtelingenwerk. Op het ministerie wil men de beschreven incidenten eerst grondig uitzoeken. Maar wel laat men doorschemeren dat er bij een aantal zaken inderdaad iets is misgegaan.
In zwartboek veel gevallen van mensen uit Somalië. Ondanks de door iedereen beleden bezorgdheid over de situatie in Somalië.
De discussie over dit soort incidenten ontaardt al snel in een welles-nietes-spelletjes. Het verhaal van de vluchteling staat tegenover het verhaal van de marechaussee. De marechaussee laat geen pottenkijkers toe. Buitenstaanders die het verhaal van de een of de ander kunnen bevestigen, zijn er niet. Op een enkele uitzondering na. Trijntje Munters bijvoorbeeld, medewerkster van de Vereniging Vluchtelingenwerk Nederland. Toen zij in mei 1990 met een vliegtuig uit Boekarest van vakantie terugkeerde op Schiphol, was zij bij toeval een ongewilde getuige.
tekst 17 naar S vrouw.
De zus van de teruggestuurde vrouw uit Somalië woont al een aantal jaren als vluchtelinge in Nederland. Samen met haar dochter, schoonzoon en kleinkinderen die eveneens voor het oorlogsgeweld in Somalië zijn gevlucht. Achteraf kregen zij van de teruggestuurde vrouw te horen wat haar op Schiphol was overkomen toen ze daar met ongeldige reisdocumenten aankwam. De marechaussee weigerde naar haar te luisteren, vertelt de schoonzoon die op de zeventiende augustus tevergeefs op de luchthaven stond te wachten op de zus van zijn schoonmoeder. Geen tolk, niks.
tekst 18.
De 70-jarige vrouw is volgens de familie vanuit de Somalische hoofdstad Mogadishu via Ethiopië naar Djibouti gevlucht. En van daar via Parijs naar Schiphol. Toen ze daar niet opdook, sloeg de familie alarm en schakelde een advocaat in.
tekst 19.
De vertegenwoordiger van de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen in Parijs wist uiteindelijk door een snelle interventie te voorkomen dat de vrouw vanuit de Franse hoofdstad verder werd teruggestuurd naar Djibouti en mogelijk zelfs terug naar Somalië. Waar de vrouw op dit moment precies in Parijs verblijft, weet de familie niet. Het laatste telefoontje dateert al van twee weken geleden.
tekst 20.
Op het vliegveld Beek bij Maastricht landden afgelopen zomer meerdere keren per week chartervliegtuigen van de Bosnische, de Macedonische en ook een Bulgaarse vliegtuigmaatschappij. Aan boord zaten steeds vaker mensen uit het voormalige Joegoslavië die niet meer terug wilden. Vluchtelingen, vertelt directeur Jense van de Zuid-Limburgse luchthaven. In totaal zo'n 12 duizend. Maar de meesten bleven niet in Nederland.