De Donderdag Documentaire
Kinderjaren
De Amsterdamse filmer Piet Oomes maakt samen met zijn moeder Ank Otten en tante Guus Otten een emotionele reis terug naar hun jeugd. Terug in de Jappenkampen, waar de vrouwen als kind waren, vindt niet alleen een confrontatie plaats met het verleden, maar ook tussen de generaties. Aanvankelijk zou de documentaire alleen over de 'zusjes Otten' gaan. Oomes zou met hen terugkeren naar Nederlands-Indië om daar de plekken op te zoeken waar zij geïnterneerd waren tijdens de Japanse bezetting van 1942 tot 1945. Maar tijdens het filmen blijkt al gauw, dat hij geen toeschouwer kan blijven. Het verleden van zijn moeder en tante gaat ook over hem zelf. De tocht voert langs drie kampen: Pulau Brajan, Tebing Tinggi en Aek Pamingke. Dicht op de huid registreert de camera de emoties van de zusjes Otten. In schril contrast hiermee staan foto's uit hun kinderjaren: van Ank als klein meisje in een smetteloos matrozenpakje en bij een verkleedpartij als bruidje. We zien ook kinderfoto's van zoon Piet en (klein)zoon Clemens. Uit al deze beelden spreekt onschuld. Een onschuld die, dwars door de generaties heen, verstoord is door het oorlogsverleden. Of traumatische ervaringen van ouders het gevoelsleven van hun kinderen bepalen, is voor moeder Oomes dan ook geen vraag: 'Kinderen krijgen er altijd iets van mee.' Maar wat dit iets is, blijft vooralsnog onder de oppervlakte. Pas op een rubberplantage bij het derde kamp vertelt Ank over de impact die de oorlog op haar heeft gehad. Haar verhaal leidt tot een moment van toenadering tussen moeder en zoon. Als de veerboot hen wegvoert van de plek waar het gezin Otten in 1945 werd herenigd, is er zeker iets gebeurd in de relatie tussen moeder en zoon. Of deze ervaring de kracht heeft om werkelijk een brug te slaan tussen de generaties Otten, blijft in het midden.