Freek de Jonge
De laatste lach
Freek de Jonge noemt De laatste lach nadrukkelijk geen cabaret, maar theater. Maar ook in deze arena valt er, zoals in de titel ligt besloten, genoeg te lachen. In De laatste lach richt Freek de Jonge zich tot een man in coma, Het Hogere en de man in de zaal. Hij gebruikt de techniek van een conferencier om de zaal aan te spreken. Ik zit tegenover 250 mensen. Of beeld ik mij dat in? In ieder geval kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik bekeken word. Voor mij ligt een cd met als titel Losse Invallen. Er blijkt een tekstbestand met aantekeningen voor een theaterprogramma op te staan. Zijn het mijn aantekeningen? Ik kan me niet herinneren ze gemaakt te hebben. De eerste luidt: Het is voorbij. Vlieland. Eerste rij. Ik ben nog nooit op Vlieland geweest. Aantekening twee: Een lach is een oordeel. Gordon. Hondenkennel. Er komen geen associaties. Er wordt gehoest. Dat duidt op publiek, ik zie tussen de coulissen iemand wilde gebaren maken. Wordt er iets van mij verwacht?