Campert begint met een eerbetoon aan zijn destijds net overleden collega-dichter en en vriend Gerrit Kouwenaar. Via die reflectie op de dood keert hij vervolgens terug naar zijn jonge jaren in een gedicht over zijn ontmaagding – om uiteindelijk weer terug te keren bij de sterfelijkheid in het ontroerende 'Licht van mijn leven'.