4. Mono no aware
Tokidoki (seizoen 1)
Mono no aware betekent zoiets als: de schoonheid van de vergankelijkheid. Paulien Cornelisse klopt in deze laatste aflevering van Tokidoki aan bij eenzame ouderen, bezoekt een leeggelopen dorp en probeert de windtelefoon, waarmee mensen met de doden kunnen bellen.
‘Niet is blijvend en dat is droevig en vrolijk tegelijk’ – zo kun je het Japanse begrip mono no aware beschrijven. De schoonheid van de vergankelijkheid, daar draait de slotaflevering van Tokidoki om.
Een perfect voorbeeld van mono no aware is de windtelefoon: een telefooncel waarin Japanners kunnen bellen met hun overleden dierbaren. Paulien bezoekt ook een droevig plaatsje waar bijna niemand meer woont, maar waar poppen de plaats van de weggetrokken dorpelingen innemen.
Vrolijker is haar ontmoeting met Kimiko Nishimoto, een oude Japanse dame die op Instagram een ster is door haar hilarische zelfportretten. Kimiko is bepaald geen doorsneebejaarde; er zijn in Japan veel verpieterende ouderen. Paulien gaat mee met de vrijwilligers die het leven van eenzame bejaarden iets proberen op te vrolijken. Zo ontmoet ze de ontroerende meneer Onderdeboom – zie Pauliens column hieronder.
Pauliens getekende reisdagboek
In Tokidoki zie je hoe Paulien Cornelisse (aan)tekeningen maakt in haar reisdagboek. Kijk hier met haar mee.
Paulien over Tokidoki
In dit artikel leidt Paulien Cornelisse je mee langs haar levenslange fascinatie voor Japan aan de hand van Japanse woorden.
Tokidoki 2: Hitori-Bocchi
De eerste aflevering van Tokidoki 2 heet 'Hitori-Bocchi', dat betekent 'moederziel alleen'.
column Paulien: Meneer Onderdeboom
stills uit de aflevering
