De grens is zo lek als een mandje, dus je kunt vanuit Costa Rica zo naar Nicaragua lopen. Maar daar filmen zat er niet in, vertelt researcher Barbara Smit. ‘Ik kan daar niet heen. Al langer dan Stef, want in 2014 ben ik gedeporteerd. Dus al lang voordat de onrust begon, in 2018. Maar het was al wel aan het gisten.’
‘Ik woonde toen al vijf jaar in Nicaragua en had vier jaar lang een relatie gehad met een van de meest vooraanstaande activisten van het land. En al mijn vrienden waren tegen de regering. Als je een weldenkend mens was, kon je ook niet anders. Helemaal in dat artistieke cirkeltje in Managua, de hoofdstad.’
‘Maar goed, ik kwam terug van een week vakantie in Panama, en toen zeiden ze op het vliegveld van Managua opeens: je komt er niet meer in. Ik werd weggestuurd, met militairen naast me, als een soort crimineel, in het vliegtuig terug naar Panama. Ik ben nooit meer teruggekeerd.’
‘Inmiddels woont ook niemand van mijn vrienden daar meer. Ze zijn allemaal het land uit gegaan, eentje na een tijd in de gevangenis. Er zit nog steeds een oppositiekandidaat die ik ken gevangen. Onlangs nog werden vrienden van me opgepakt nadat ze een concert hadden georganiseerd – omdat er één zin in een liedje tegen de regering gericht was. Ze werden vrijgelaten onder de voorwaarde dat ze het land zouden verlaten. Dus deze regering zet niet alleen buitenlanders zoals ik het land uit, maar ook hun eigen burgers. Ik had trouwens niet persoonlijk iets verkeerd gedaan, het was gewoon een waarschuwing aan mijn vrienden: “Kijk, we hebben de macht om te doen wat we willen”.’
