Zoekresultaten

Achter de schermen van Cuba na Castro nam Yuribert Capetillo Hardy een hele reeks foto's: voornamelijk portretten van de opvallende, bijzondere, kleurrijke en vaak zo vrolijke Cubanen die zijn pad kruisten.

Buitenhof op zondag 2 juni met Commissaris van de Koning René Paas over de zoveelste zware aardbeving in Groningen en de crisisaanpak die er moet komen, een debat over de woningmarkt tussen stadsgeograaf Cody Hochstenbach, VVD-wethouder Boudewijn Revis uit Den Haag en Frank Blokland van IVBN, column van Ann Demeester.

Carolina Lo Galbo spreekt met Dore van Duivenbode, winnaar van de Bob den Uyl Prijs 2019, over haar reisboek 'Mijn Poolse Huis. Vakanties naar Auschwitz.'

De VPRO Gids tipt de beste podcasts van dit moment.

In zijn razendpopulaire podcasts The Butterfly Effect en The Last Days of August verkent de Britse journalist Jon Ronson de porno-industrie.

Het was de belangrijkste zonsverduistering in de geschiedenis van de wetenschap, want ze ‘bewees’ op 29 mei 1919 Einsteins relativiteitstheorie. Wetenschapsjournalist Govert Schilling komt praten over de verduistering die de doorbraak van Einstein betekende.

Verder in OVT: de zoektocht naar Doggerland, de column van Abdelkader Benali, de staking in Curaçao 50 jaar geleden, de buitenechtelijke zoon van prins Hendrik, de nieuwe Aladdin-film, wie waren de vrijwilligers voor de Waffen-SS en in Het Spoor Terug: Bommen op Den Helder.

Buitenhof op zondag 26 mei met scheidend voorzitter van de Raad voor Volksgezondheid Pauline Meurs, een gesprek over het ondersteunen van mogelijk failliet gaande voetbalclubs met Pieter de Waard, Eelco Eerenberg en Lisa Westerveld, en een gesprek over de Europese verkiezingen met Ronald van Raak, Olaf Stuger en Matthijs Rooduijn. Column: Ferry Mingelen.

Dore van Duivenbode wint de Bob den Uyl Prijs 2019 met haar boek 'Mijn Poolse huis'.

Als je denkt aan bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog dan denk je aan Rotterdam. Moet je nog een paar steden noemen dan kom je bijvoorbeeld op Den Haag of Nijmegen. Maar waarschijnlijk denk je niet aan Den Helder.

Via welke wegen komt Cuba aan zijn producten en exportadresjes?

Het komt er toch van: het circuit van Zandvoort wordt na 30 jaar uit bedrijf te zijn geweest in ere hersteld. Het circuit is in 1948 gebouwd op het puin van de door de Duitsers vernietigde badplaats, die voor de oorlog een van de strandparels was van Nederland. Maar wat deed de racebaan met Zandvoort en wat gaat het nieuwe circuit voor de badplaats betekenen?

Verder in OVT: gedoe over Das Deutschlandlied, Sanne Frequin over Game of Thrones, de column van Abdelkader Benali, de ballen van de koopman in de Gouden Eeuw, het apartheids-stadje Welkom en in Het Spoor Terug: De Duiven.

Carolina Lo Galbo spreekt met Hanna Bervoets over haar nieuwste roman 'Welkom in het rijk der zieken'. Ook te gast is Hans Münstermann over zijn nieuwe roman 'De populist'.

zondag in Vrije Geluiden: Hoogtepunten afgelopen seizoen

Voor violist Gidon Kremer is Chronicle of the Current Events een van de belangrijkste producties in zijn carrière. Een ode aan componist Moise Weinberg – en de vrijheid.

Hij noemt zich open-minded en inderdaad is violist Gidon Kremer niet voor een gat te vangen. Niet alleen speelde hij een stoet componisten uit Rusland en de voormalige Sovjet-Unie, maar ook uiteenlopend werk van Astor Piazzolla, Luigi Nono, Philip Glass en Toru Takemitsu. Met Chronicle of the Current Events, een theatraal concert rond één componist in combinatie met video slaat Kremer (72) weer een nieuwe weg in. Er is een bijzondere aanleiding voor: de 100ste geboortedag van de Russische componist Mieczysław ‘Moise’ Weinberg, volgens zijn vriend en vertrouweling Dimitri Sjostakovitsj een van de vooraanstaandste componisten van zijn tijd. Dit jaar brengt hij drie albums uit met muziek van deze componist.
De titel Chronicle of the Current Events verwijst naar een tijdschrift uit de Sovjettijd dat onverbloemd het echte leven beschreef in de Sovjettijd.
Artistieke vrijheid en de angst voor het verlies daarvan is als thema impliciet verweven met de voorstelling. Maar ook met de levens van Weinberg, Kremer en vele andere componisten en kunstenaars met hen.

Kyrill Serebrennikov treedt op als curator van ‘Chronicle’ en is verantwoordelijk voor het videodecor. Het huisarrest van regisseur Serebrennikov is opgeheven. Maar het is niet het einde van het dossier, zegt Kremer.

Acht overlevenden van een vliegtuigramp stranden op een minuscuul eilandje – en dan? Tot elkaar de hersens inslaan komt het niet. Liever zoekt de Franse theatermaker Philippe Quesne de lichtheid van het bestaan.

Terwijl het publiek zicht nestelt in hun stoelen start op schermen boven het toneel een video waarin we de acht in het vliegtuig zien zitten. Het gepruts met kinderbestek, allemaal een drankje, allemaal ook ingesnoerd in de stoel – de beklemming van zo’n vliegreis slaat over op de zaal en ook wij voelen ons schouder aan schouder zittend even sardientje. En dan: noodweer. De schermen gaan uit en in de zaal ontrolt zich met veel drama, rook en harde knallen een mini-Spielbergfilm. En dan komt de crash. Als de rook optrekt, zien we een verlaten eilandje omringd door water, dat af en toe langzaam ronddraait. Uit het wrak kruipen verfomfaaid de overlevenden, om hen heen ontplofte rolkoffers. Daar ligt het moderne leven, aan gruzelementen.

Het decor is het centre piece in al zijn werk. Philippe Quesne: ‘Het eiland is de eigenlijke hoofdpersoon én de held van Crash Park. De natuur is belangrijk. Zelfs als die helemaal bestaat uit karton en papier. Zoals ook Fellini en Tati, die ik zeer bewonder, het reële mengen met de fantasie. Er zit veel Tati in mij. Ik gebruik dezelfde losse vorm en ook bij mij gaat het niet over goed en slecht.’

Zoals een kameleon van kleur verschiet, zo transformeert het eiland: strandtent, bacchanaal, Love Boat, de pruikentijd en het Slavenkoor, het komt allemaal voorbij in vaak hilarische scènes, geraffineerd uitgevoerd. In een tijd waarin engagement, soms al te nadrukkelijk, terug is van weggeweest in het theater slaat Quesne af, en zoekt de lichtheid. Hij schept lucht, voor een wereld met ademnood.

Techniek alleen maakt de opera niet toekomstbestendig, zegt componist Michel van der Aa. In Eight, een interactieve minivoorstelling, versmelt hij muziektheater met beeldende kunst en virtual reality.

Speculeer eens over de toekomst van opera, luidde de vraag. Volgens sommigen is dat een comateuze kunstvorm die wel een oppepper kan gebruiken. En laat Michel van der Aa (49), componist en regisseur, nou net een meester zijn in innovatief muziektheater. Hij versneed opera met film, mengde video met live performance, koppelde ouderwetse noten aan digitaal geluid.

Na de première in Londen van zijn doorbraakstuk, de 3d-filmopera Sunken Garden (2013), prees de mondiale muziekpers hem de hemel in.

Van der Aa presenteert op het Holland Festival een gloednieuw genre. 'Eight' heet de interactieve voorstelling waarin hij muziektheater versmelt met beeldende kunst en virtual reality, oftewel vr. Opmerkelijk: de voorstelling duurt één kwartier en laat per keer één bezoeker toe. Die gaat met koptelefoon en vr-bril op aan de wandel door oneindigheid.

In zijn versie van Stockhausens WELT-PARLAMENT plaatst Darren Cunningham (alias Actress) de politici niet boven in een wolkenkrabber, maar in de cloud. Met een pianist als stenograaf.

Darren Cunningham staat bekend als een van de meest avontuurlijke en weerbarstige elektronica-producers van deze tijd. Een eenling is hij, ‘geen makkelijk persoon om mee te werken,’ geeft hij toe. ‘Meestal steek ik in mijn studio een joint op en begin gewoon te werken.’ Hij maakte de afgelopen jaren een aantal bijzondere albums, die uit de house- en technocultuur voortkomen, maar niet per se bedoeld zijn om op te dansen. Cunningham, die opgroeide in Wolverhampton, kwam tijdens zijn muzikale opleiding al in aanraking met Stockhausen, vermaard als een van de grondleggers van de elektronische muziek. Zijn invloed op de Krautrockscene rond Kraftwerk in de jaren zeventig was groot. En ook op Cunningham maakte zijn werk diepe indruk. ‘Voor mij was het een openbaring. Hij liet me de oneindige mogelijkheden van muziek zien.'

MITTWOCH
WELT-PARLAMENT is onderdeel van de operareeks LICHT, waaraan Stockhausen tussen 1977 en 2003 werkte en waarvan het Holland Festival nu een driedaagse compilatie – aus LICHT– presenteert.

Voor Cunningham ligt de uitdaging in de muzikale hoek. De nieuwe productie van de geluidskunstenaar kwam deels met behulp van kunstmatige intelligentie tot stand. ‘Maar tijdens het concert wordt het stuk uitgevoerd door pianist Vanessa Benelli Mosell,’ aldus Cunningham.

Nog nooit vertoond: vijftien uur Stockhausen in een sluitende samenhang. De kosmos is het onderwerp, doorspekt met flarden autobiografie. De boodschap? ‘Liefde en leren.’

Verpletterend is het geraas waarmee Luzifer toeslaat, de aartsdemon in Stockhausens zevendaagse operacyclus LICHT, in de oorlogsepisode INVASION-EXPLOSION. Gecomponeerd in 1991 voor trombonisten, trompettisten en elektronische klanksporen, en in duizelingwekkende geluidroutes door de ruimte gestuurd via acht rond het publiek opgestelde luidsprekertorens. ‘Stockhausen zag als jongen de schoonheid van vernietiging,’ zegt oud-slagwerker Renee Jonker, die met Stockhausen heeft samengewerkt in diens levenslange zoektocht naar nieuwe klank, en vaak bij hem in Kürten op bezoek was. ‘Hij besefte dat de vernietigers van Keulen ook zijn bevrijders waren.’

Inmiddels is Jonker ‘curator’, een ander woord voor kenner, regelaar en vraagbaak, bij de monsterproductie aus LICHT van het Holland Festival (HF), de Nationale Opera (DNO), het Koninklijk Conservatorium Den Haag en de Stockhausen-Stiftung uit Kürten. Gezamenlijk presenteren ze een driedaagse samenvatting van Stockhausens LICHT, DIE SIEBEN TAGE DER WOCHE.
Nog nooit vertoond: vijftien uur Stockhausen in een sluitende samenhang, onder regie van de voormalige DNO- en Holland Festivalleider Pierre Audi. Stockhausen zelf heeft alleen losse LICHT-opera’s opgevoerd zien worden – voor hij in 2007 aan een hartstilstand stierf. En dat terwijl hij er toch een kwarteeuw aan heeft geschreven en gecomponeerd, in de overtuiging dat het licht dat ons allen omringt het zuiverste bewijs is van het bestaan van een goddelijke instantie, en dat dit het best te vieren valt met 29 uur totaaltheater, voorzien van elektronica.
Onderwerp: de kosmos. Met de aarde en haar wolkenluchten erbij. En niet te vergeten de lijdende mensheid, op weg naar een toekomst als nieuwe, muzikaal veredelde soort – maar vooralsnog een speelbal tussen licht en duisternis.