4 visies van Inez Weski

1. Dit is de eeuw van het wreken

In én buiten de rechtswereld is er een onbedwingbare behoefte aan wraak. Vanuit haar ervaringen in de rechtszaal ziet ze duidelijk de zucht naar het straffen van de ander. Het vonnis ligt al klaar voordat we goed en wel tot een eerlijk proces zijn gekomen. In de hele maatschappij behandelen we mens - en dier - als object en daar verzet ze zich sterk tegen. Inez Weski werd in 2011 door de JOVD gekozen tot Liberaal van het Jaar.

Hoe labiel mensen kunnen zijn in hun vonnis ziet Weski terug in de relatie van het Italiaanse volk met de dictator Mussolini. Ze neemt een aantal fragmenten mee uit de documentaire Il Corpo del Duce (2011), een documentaire over de dood van Mussolini.

2. In de hardheid van de maatschappij biedt kwetsbaarheid hoop

Tussen al het geweld en kuddegedrag ziet Weski af en toe iemand die naar voren stapt en opkomt voor de eenling. Een kunstenaar, een wetenschapper, een scharrelaar. Niet iedereen durft of kan dat, en ze vraagt zich af hoe zo iemand tot die beslissing komt. Ze herkent die kwetsbaarheid in de mens in een film als Midnight Cowboy (1969), waarin twee buitenbeentjes elkaar door een hard bestaan heen helpen.

Ook kunst - al van jongs af aan las Inez Weski de boekenkasten leeg - en specifiek het werk van beeldend kunstenaar Zadkine, spreekt haar aan. Zijn beroemde beeld ‘De verwoeste stad’ staat in Rotterdam, haar woonplaats, en ze zal toelichten hoe schoonheid je in staat stelt om bevrijd te worden van je gedachtepatronen.

3. De overheid ziet het volk als vijand

Inez Weski heeft privacy hoog in het vaandel staan. Het thema keert regelmatig terug in haar rechtszaken en ze staat erom bekend weinig los te laten over haar privéleven - al verandert dat misschien in haar Zomergastenavond. Het is tegenwoordig vrijwel onmogelijk om als burger ongetraceerd door het leven te gaan, zowel op straat als online. Weski ziet hierin een parallel met de science fictionfilm 2001: A Space Oddysey (1968) waarin technologie (supercomputer HAL 9000) zich tegen zijn bemanning keert. In haar avond vertelt ze hoe ze persoonlijk en in haar werk deze trend wil tegengaan.

4. We leven in populisme en zijn moderne slaven

Vroeger noemden we ze slaven, nu heten ze consumenten. We worden opgevoed met het idee dat kopen en produceren het hoofddoel is en kunst, emotie en mensenrechten zijn volgens Weski in deze maatschappij slechts aardigheidjes. Het kuddegedrag van de mens laat ze zien aan de hand van de goudkoorts in Amerika eind negentiende eeuw. Honderdduizend mensen vertrokken in een lange karavaan met honderden kilo’s proviand over besneeuwde bergen, terwijl de kans op overleven klein was en de kans op goud nog veel kleiner. Hierover werd de documentaire Dawson City: Frozen Times (2017) gemaakt, met oorspronkelijk archief- en filmmateriaal.

De gevaren van hebzucht illustreert Weski ook met een luchtiger fragment: ze laat een scène zien uit de stop-motion film Fantastic Mr. Fox (2009), waarin een vos vervalt in zijn oude criminele gedrag en de hele (dieren)maatschappij ontregelt.