Mahbouba Seraj is een Afghaanse mensenrechtenactivist en journalist die werd geboren in Kabul. Ze leefde zesentwintig jaar in ballingschap in de Verenigde Staten, maar keerde in 2003 terug naar Afghanistan. Naast vrouwenrechtenactivist is ze directeur van Afghan Women Skills Development: een organisatie die zich inzet voor de bescherming van de rechten van vrouwen in Afghanistan. Zo is ze mede-oprichter van een aantal safe houses in Afghanistan, voor vrouwen en hun kinderen die (huiselijk) geweld ontvluchten.

Ook maakte ze de radioshow “Our Beloved Afghanistan by Mahbouba Seraj” en schrijft ze voor internationale kranten. Afgelopen jaar werd ze door Time Magazine uitgeroepen tot een van de honderd meest invloedrijke mensen van 2021.

Toen de VS zich definitief terug trokken uit Afghanistan en de Taliban de macht greep, besloot Seraj in Afghanistan te blijven. ‘Afghanistan is mijn land en in Afghanistan moet ik zijn,’ vertelt ze. ‘Daarom heb ik besloten te blijven.’ Volgens Seraj is in gesprek gaan met de Taliban de enige optie op dit moment. Voor zowel de Europese Unie, als de internationale gemeenschap, als zijzelf. En hopelijk zal de Taliban dan niet alleen praten, maar ook luisteren.

Dick Berlijn is oud-Commandant der Strijdkrachten 2005-2008, nu de hoogste functie in de Nederlandse Krijgsmacht. Als Commandant der Strijdkrachten was generaal Berlijn de voornaamste militaire gesprekspartner van de minister van Defensie bij bijvoorbeeld uitzending van Nederlandse militairen voor vredesmissies. 

In april 2008 was Berlijn te zien in de uitzending ‘Niet opkloten!’ van VPRO Tegenlicht. Een portret van de generaal die in Uruzgan als Commandant der Nederlandse Strijdkrachten onze waarheid verdedigde. Nederland leverde 1400 man in ‘Operation Enduring Freedom’, een vredesmissie in de naam van de NAVO, gericht op stabilisering van het gebied en wederopbouw van het land. ‘We hebben niet genoeg geduld gehad in Afghanistan om af te maken waar we aan begonnen,’ zegt hij.

Volgens Berlijn moeten we als Europa veel meer invulling geven aan ons buitenlandbeleid en veiligheidsbeleid. ‘We moeten ons af gaan vragen wat onze belangen zijn, ook los van de Verenigde Staten,’ zegt hij.

Kishore Mahbubani is een diplomaat en academicus uit Singapore. Tijdens zijn periode bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken van 1971 tot 2004 was hij de Permanente Vertegenwoordiger van Singapore bij de Verenigde Naties en was hij van 2001-2002 voorzitter van de VN Veiligheidsraad. Ook is hij een vooraanstaand onderzoeker bij het Asia Research Institute (ARI) en de National University of Singapore (NUS). Hij schreef meerdere boeken over de relatie tussen de VS en China.

De overmoed van het Westen om hun model op te leggen aan de rest van de wereld, is het thema waar Mahbubani al jaren over schrijft. Volgens hem is de fundamentele fout die de VS maakten, dat ze niet de geschiedenis van Afghanistan hebben bestudeerd voor ze erheen kwamen met hun instituties. Hetzelfde geldt voor de Russen en de Britten: niemand probeerde om de Afghaanse cultuur en geschiedenis te begrijpen. Volgens Mahbubani laat dit zien dat de VS niet in staat zijn om zich aan te passen aan andere culturen.

Jonathan Powell is een Brits diplomaat die van 1997 tot 2007 kabinetschef was van Tony Blair, de toenmalige premier van het Verenigd Koninkrijk. Hij vervulde de hoogste betrekking van senior politiek adviseur en wordt gezien als de belangrijkste buitenlandadviseur van Tony Blair. Hij was erbij toen Blair afreisde naar Washington toen hij betoog mee te vechten met de VS in de “War on Terror”. Later schreef Powell het boek ‘Talking to Terrorists: how to end armed conflicts’.

Powell werd vooral bekend als de man achter de schermen bij de vredesonderhandelingen met de IRA die hebben geleid tot het Goede Vrijdagakkoord. Hij is altijd voorstander geweest van "onderhandelen met de vijand".

‘In Afghanistan bouwden we kastelen van zand,’ zegt Powell. Hiermee doelt hij op de gigantische bedragen die werden uitgegeven aan instituties die niet aansloten op de cultuur van de Afghanen. ‘De instituties die we bouwden waren buitenlands’, zegt hij, ‘het zou meteen in elkaar storten als we weggingen. We deden alsof we veel bouwden, maar in feite bouwden we niks.’ Volgens Powell is praten met de Taliban nu de enige optie. ‘Dat hadden we veel eerder moeten doen.’