'Vieze film kwam precies op het goede moment'

Dat Angelo Raaijmakers zelf ook even twijfelde bij het aanbod om een pornofilm te maken, dat is niet zo gek. De jonge Brabantse filmmaker (24) is toch nog maar twee jaar afgestudeerd aan de AKV | St. Joost in Breda (met de film Droefgeest) en staat nog aan het begin van zijn carrière. ‘Krijg ik nu gelijk een stempel opgedrukt? Dat vroeg ik mij wel af. Tegelijkertijd was ik op het moment dat Vincent belde zelf ook bezig met vragen over seksualiteit en porno. Ik merkte dat pornokijken mij steeds meer een naar en vooral leeg gevoel gaf. Dat ik mij zelfs begon af te vragen: is er misschien gewoon iets mis met mij? Op dat vlak kwam Vieze film precies op het goede moment.’

Denkt zijn moeder daar nu hetzelfde over? ‘Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan en heb ik het goed uitgelegd, heb ik verteld ook wat ik ongeveer wil doen en ermee hoop te bereiken. Toen was ze het er gelukkig wel mee eens.’

Angelo weet nog goed wanneer hij voor het eerst porno zag. ‘Dat klinkt heel stom, maar soms heb je van die momenten in je jeugd die je heel erg bijblijven en dat is met dit ook zo. Ik was elf en je had toen in de zomer na twaalven van die erotiekfilms op Veronica, Sexcetera enzo. Ik had een televisietje op mijn kamer, dus dan ga je toch stiekem kijken met de deur op slot.’

‘Ik vond het wel heel verwarrend. Volgens mij zag ik ook best wel gelijk zo’n harde, dus ik was erg in de war en er gebeurden natuurlijk allerlei dingen met mijn lichaam en in mijn hoofd. Toen ben ik naar mijn moeder gerend en heb ik haar wakker gemaakt. Die deed het toen wel heel goed, want ze zei gelijk: “Heel veel mannen kijken dit en het is harstikke normaal om dat te doen, maar je moet wel weten dat het zo niet hoort, dat het zo niet in het echt gaat.”’

‘Daarna ben ik natuurlijk alsnog wel blijven kijken. Ik bedoel, ik wist dat die films na twaalven kwamen en hoewel je dan de eerste keer schrikt, ben je toch nieuwsgierig. En als die films dan niet draaien, dan ga je wel een keer op de computer speuren als je ouders niet thuis zijn. Zo rol je daar toch een beetje in.’

En ja, hij is natuurlijk ook een keer betrapt. ‘Door mijn vader, haha. Tenminste, ik denk het, ik weet het niet. Ik woonde nog thuis, mijn computer stond inmiddels op mijn slaapkamer. Ik was bezig en hij deed de deur zo open van: “Angelo kom je zo eeeeeeeeeten?” En ik schreeuwde keihard “Papa, nee!”, haha. Dat was echt superkut.’

(artikel loopt door na kader)

Zijn huidige pornogebruik schat Angelo in op ‘zo’n drie, vier keer in de week’. ‘Dat is wel meer geweest toen ik een stuk jonger was – mijn record is volgens mij zes keer op een dag. Dat was wel echt gestoord. Ik denk dat ik toen zeventien was, het was ook net uit met een vriendinnetje.’

Inmiddels is hij, in zijn eigen woorden, ‘lui’ geworden. ‘Ik ben inderdaad wel zo iemand geworden die het alleen nog maar op porno doet. Illustraties bijvoorbeeld, dat werkt niet meer. En ja, soms heb je nog wel een levendige herinnering, maar verder ben ik dus best lui. Wat ik daarvan vind? Dat vind ik eigenlijk kut. Echt heel kut.’

Hij is afgestompt, concludeert hij zelf: ‘Net als met geweld in films: ik ben nu gewoon gewend om iemand opengesneden te zien worden, dus als iemand een klap in zijn gezicht krijgt, schrik ik daar niet van. Dat is in een andere context, maar toch. Waar ik vroeger bij wegklikte – vrouwen die echt hard op de grond worden geduwd, tegen spiegels aangesmeten en weet ik veel wat – naar die shit kan ik nu gewoon kijken.’

Wel hanteert hij een grens, vertelt de filmmaker: ‘Dat je bijvoorbeeld van die porno ziet die in een kelder wordt gefilmd. Dat zo’n vieze dude met een bierpens binnenkomt en je haar nog net niet terug ziet deinzen op het moment dat ze elkaar aanraken. Van mijn performer, Eris, heb ik ook zulke dingen gezien, dat ik denk: hoe graag doe je dat nu echt? Ik heb het jammer genoeg niet gevraagd, dat durfde ik niet. Daar heb ik echt spijt van.’

‘Tegelijkertijd is mijn drang ook heftiger geworden. Daar heb ik wel over nagedacht en merk ik nu heel erg terwijl ik met dit project bezig ben. Ik blijf het ook gewoon doen, pornokijken. Waarschijnlijk duurt het nog wel even voordat ik stop. Ik heb wel eens tegen mijzelf gezegd: ga het nu eens een maand niet doen. Is mij nog nooit gelukt.’

(artikel loopt door na afbeelding)

‘Seks is kwetsbaar, heel kwetsbaar. Er komen zoveel dingen bij kijken die ik nog nooit in een pornofilm heb gezien.’ Met zijn film, Corn, wilde Angelo daarom eerst een antiporno maken. ‘Een middelvinger opsteken. Gaandeweg is het wel meer geworden dan dat. Nu heb ik een film gemaakt waarin het begint met liefde op het eerste gezicht, in een soort idyllische droom bijna. Dan op een gegeven moment slaat het om in een soort nachtmerrie waarbij het op het einde gewoon vleeshumping is. Beetje Lars von Trier-, Anti-Christ-achtig, maar niet zo extreem.’

Ondanks het horrorscenario had hij het op de set uitstekend naar zijn zin, vertelt hij. ‘Het was gek genoeg de eerste keer dat ik op een set stond en dat ik mij een soort van ontspannen voelde. Het was echt geweldig en op dat vlak ook gewoon goed voorbereid. De crew en de performers waren hele leuke mensen. Het heeft trouwens ook wel iets machtigs en fascinerend, om twee mensen aan te sturen die seks hebben voor je neus.’

‘Volgens de performers was het trouwens geen porno, die discussie hebben we ook wel vaak gehad. Omdat er dan toch een soort verhaal en een wending in zit blijkbaar. Daarnaast is het toch ook een soort onderzoek naar seks en dat wrange gevoel in mij.’

En heeft dat zelfonderzoek ook nog wat opgeleverd? ‘Ja, vooral dat ik seks veel bespreekbaarder ben gaan vinden. Ik kan weliswaar met mijn ouders over veel dingen praten, maar ik kom toch ook uit een klein, conservatief dorp. We hebben het wel over piep, piep, piep, snap je? Maar nu vertellen vrienden en andere mensen ook gewoon over hun ervaringen – niet qua voorkeuren, hoor – maar meer over de beleving. Vooral als je nog iets jonger bent, dan gaat het bij seks toch vooral over neuken. Nu kunnen we het veel meer over complexe dingen hebben en heb ik gemerkt dat ik er bij sommige vragen en gedachten niet alleen voor sta. Dat is toch een opluchting.’