Barbara Stok-strips lezen is zoiets als in de wijde wereld van alledag onderweg zijn met vriendin aha-erlebnis. Dilemma’s, tegenstrijdigheden, domheid, ergernissen overal. Maar ook de poëzie van het toeval, een lachbui, toiletsurprises in Japan, lanterfanteren voor gevorderden. En, hmmm, frambozen uit eigen tuintje. Stok, verschijningsjaar 1970 en in de jaren negentig zonder voorbedachten rade het beeldverhalenmakersberoep ingerold, is de Nederlandse stripchroniqueur der kleine dingen. Daarin zitten niet zelden geniepig de grote thema’s verstopt waaraan charmante tobbers zoals zijzelf steevast een kluif hebben. Want bewuster leven ten opzichte van Het Al, hoe doe je dat wanneer je ambities en wensen daar frequent haaks op staan? Nou, op z’n gewone stervelings: schipperen. Die eerlijkheid geeft de strips van de hobbydrummende moraliste met de oersimpele doch zeer effectieve tekenstijl iets bijzonder aandoenlijks.
Dankzij haar allerwegen vertaalde succesboek Vincent (over die schilder met dat oor) zeilt Barbara uit Groningen inmiddels ook fier in internationale wateren. En maakt ze vandaag als derde haar opwachting in de vijfdelige Kunstuur-reportagereeks over grafische-romanauteurs. Tussen de signeersessies en stripfestivalbezoeken door arbeidt de Stripschapprijslaureaat noest aan een opdrachtverhaal. Hoofdrolspeler: de Groninger drukker, kunstenaar en verzetsstrijder Hendrik Werkman, in het zicht van de bevrijding gefusilleerd. Kortom, haar plan ‘Heel veel nieuwe strips maken’ uit een roerend kortje in Op tour door Spanje en andere verhalen, slaagt behoorlijk. Proficiat, Barbara, en nog vele jaren.