Ik kocht ooit een lichtzwaard. Het was een cadeautje voor een jongen van tien. Omdat ik daarna nog meer cadeaus nodig had, ging ik naar de speelgoedwinkel voor grote mensen, waar schermen te koop waren. Het personeel bestond uit twee jongens en een meisje, van wie ik de leeftijd niet goed kon inschatten. Althans, ik schatte ze achter in de twintig, maar ze keken uit hun ogen als kinderen. Ik kocht een scherm en liet het inpakken. Dat duurde even, want ze wisten heel veel van schermen en niets van cadeaupapier. Ik legde het andere cadeau zolang even op de toonbank. Het misstond een beetje in deze witte, cleane omgeving, dat stuk speelgoed. Er zat al een batterij in, en omdat ik op een knopje drukte, lichtte het zwaard blauw op en uit het luidsprekertje kwam een conservenblikachtige imitatie van het karakteristieke 'vrummmummmmm ' uit de Star Wars-films.
De jongens en het meisje keken op, met grote ogen en licht opengevallen mond. 'Hij heeft een lightsaber!!' zei een van de jongens. 'Hoe vet is dat?' zei nummer twee. 'Heel vet,' antwoordde het meisje, 'heel erg vet.' Omdat het een cadeau was, moest ik het natuurlijk wel weggeven, maar als ik het zelf had gehouden, had ik er nu mee naar school gekund. In Frankrijk zijn inmiddels 92 Jedi Academies, waar les wordt gegeven in lichtzwaardvechten. 92! Dat zal straks een aardig legertje jedi's opleveren die ten strijde kunnen trekken tegen de Death Star of hoe het kwaad dan ook mag heten. Tegelijkertijd wordt in Italië in een oud klooster een populistenacademie opgericht, in naam van Trumpfluisteraar Steve Bannon, zo lees ik in de Volkskrant. Het moet een 'gladiatorenschool voor cultuurvechters' worden. We zitten in een film, ik ga mijn lichtzwaard terugvragen.