Ik was op een feestje. Nog geen vijftien jaar geleden was het beeld dat ik hiermee voor mezelf zou oproepen dat van een schaars verlichte ruimte, heel veel rook, heel veel drank, heel veel later, o is het al licht, is er nog iets open?
Nu werd een man zestig, en nog geen vijftien jaar geleden zou ik dat heel oud gevonden hebben, maar nu… nu vind ik dat ook nog heel oud. Zo. Hij had een halve bioscoop afgehuurd, overdag, en we kregen een feestelijk filmprogramma voorgeschoteld, inclusief een stukje Polygoonjournaal over de Miss Brilverkiezing in 1959. Het tijdens die verkiezing aanwezige publiek zat er vrolijk doorheen te roken en zag eruit alsof ze allemaal net achter hun typemachine vandaan waren gekropen in hun allersaaiste kleren.
De hoofdfilm was van Pedro Almodóvar: ¡Átame! Een film uit 1989, het jaar waarin de Muur zou vallen. In de film gijzelt een jonge man, net ontslagen uit een psychiatrische kliniek, een vrouwelijke pornoster om haar liefde af te dwingen. En slaagt daar in…
Ik had deze film nooit gezien. Hij krijgt een 7,1 op imdb.com, drie van vijf sterren van VPRO Cinema, vergezeld van de tekst: ‘De eigenaardige mix van seks en geweld neigt geregeld naar wansmaak, maar de Spaanse cineast relativeert met zwarte humor.’ Zo kon ik in ieder geval achteraf verklaren waarom ik tijdens die 111 minuten in de zaal vaak een beetje ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer schoof, terwijl een oudere man achter me alles heel grappig vond. Niet alleen de Muur in Berlijn is gevallen, er zijn inmiddels nog veel meer muren om. In de foyer zei een collega van tv: ‘Dit zouden we nu niet meer uit kunnen zenden.’ Misschien juist wel.