Mijn moeder zal ongetwijfeld ergens in een la het boekje van het consultatiebureau met het aantal inentingen nog wel hebben liggen, en omdat ik én in militaire dienst ben geweest en een paar keer naar levensgevaarlijk buitenland moest/mocht zal ik alles bij elkaar wel zo’n 25 keer tegen van alles en nog wat zijn ingeënt.
Willoos (als baby), willoos (als dienstplichtige), welbewust (als reiziger) heb ik me laten volspuiten met vaccins. Daar ben ik inderdaad knap autistisch van geworden, maar eigen schuld, had ik me maar moeten verdiepen. Dat is namelijk, zo zie ik overal in debat en op sociale media, dé manier om op het punt te komen waarop je besluit dat vaccineren dikke onzin is en als je ziek wordt kun je ook weer beter worden, of zoiets. Met die verdieping worden dan allerlei halve waarheden en onduidelijke studies bedoeld. Ik prijs me maar gelukkig dat dat kroost van mij inmiddels niet meer op een crèche zit. Die halen hun rijbewijs, wat ook gevaarlijk is, maar gordels zijn in ieder geval verplicht. Met het verplicht stellen van vaccinaties ligt dat lastiger, zo lees ik, de politiek worstelt.
Philip Roth schreef in 2010 de prachtige, verontrustende en ontroerende roman Nemesis. Over de lijdensweg van Bucky Cantor, die tijdens een polio-epidemie in Newark in 1944 als speelplaatsopzichter de ene na de andere jongere ziek ziet worden. Wanneer hij later op aandringen van een vriendin de speelplaats verlaat en zich bij haar in een zomerkamp voegt, blijkt hij het virus met zich mee te dragen, waardoor hij anderen besmet. Uiteindelijk krijgt hij ook zelf polio.
Vaccinaties kunnen misschien niet worden opgelegd, maar misschien is het dan een idee om literatuur verplicht te stellen? Verdieping, voor een prikkie.