Hoe is VPRO Dorst en de Dorst Pitch op je pad gekomen?
‘Tijdens een reis door Argentinië met een filmmaker heb ik veel geleerd over het vertellen van verhalen en ik wilde hier verder mee. Toen ik de oproep van de Pitch las, dacht ik eerst nog ‘ik ga me toch niet zomaar aanmelden, ik heb nul ervaring’. Maar er stond ‘geen ervaring vereist’ dus ik had geen excuus om me achter te verschuilen. Ik vond het heel spannend om als vrouw van kleur te vertellen dat ik een film wilde maken over kroeshaar. Het moment was ook nog eens extra beladen omdat twee weken daarvoor George Floyd was vermoord. Na mijn presentatie moest ik echt even gaan zitten voor ik vragen kon beantwoorden. Maar die hadden ze helemaal niet, alle vragen had ik al in mijn pitch beantwoord.’
Een documentaire over je eigen diepgewortelde onzekerheid, geïnternaliseerd racisme, schoonheidsidealen en zelfacceptatie; heftig als allereerste project. Wat maakte dat je zo’n persoonlijk verhaal toch durfde te vertellen?
‘Ik heb mezelf wel gelijk neergezet hè’, lacht Nelly. ‘Dat het zo persoonlijk is geworden, komt omdat ik het verhaal uiteindelijk voor 3Lab mocht maken. Ik wist niet eens dat dat een optie was! Toen ik het plan samen met Ruby Deelen (eindredacteur) en Soraya Pol (regisseur) opnieuw ging uitwerken, leek het hen toffer als ik dit verhaal over het streven naar een wit schoonheidsideaal vanuit mezelf zou vertellen. Ik heb daar eigenlijk geen seconde over na hoeven denken. Ik wist dat zij beiden het beste met mij voor hadden en het voelde goed om dit te doen. Het voelde veilig. Soraya is zelf ook een vrouw van kleur, dus ik wist dat ik iemand in mijn corner had, mét makerservaring, met wie ik kon sparren als ik het even niet wist. Qua visie en smaak zaten we ook goed op een lijn. Zo kon ik me helemaal overgeven aan de scènes want ik kon erop vertrouwen dat zij het juiste eruit zou halen, op de manier waarop ik dat zou willen.’