In Bolivia viert men ieder jaar het Feest van de Doodshoofden. Gabriela heeft al een tijdje de schedel van Calita in huis, waarvoor ze dagelijks kaarsen brand. Op 8 november neemt ze haar mee naar de begraafplaats in La Paz waar honderden mensen samenkomen om hun doodshoofden te vereren.

In Jakarta bestaat wel een hele bijzondere pensioensregeling. Werknemers krijgen na hun dienstverband een plek op het kerkhof aangeboden.

In stilte heengaan is in Kenia geen optie. De doden verdienen een waardig afscheid, en in Kenia is dat pas als er veel gehuild en hard geschreeuwd wordt. Families huren daarom soms professionele rouwers in, die de begrafenisstoet met veel kabaal opluisteren om de grafstemming te vergroten.

Op dit kerkhof in Manilla op de Filipijnen leeft men letterlijk met de doden. In en rond de graven wonen zo’n duizend families. Zij hebben geen geld voor een normaal huis. Bovendien vinden ze het fijn om hun familie zo bij zich te houden. - Geproduceerd door Yildiray Kaya

In Puerto Rico worden bijzondere laatste wensen vervuld. Bij balsemer Victor kun je je na je dood laten opzetten in een houding naar keuze. Onder een boom in meditatiehouding of op een motor bijvoorbeeld.

In het HIV-museum in Thailand worden bezoekers langs vitrines geleid met stoffelijke overschotten van overleden aidspatiënten. Het verhaal neemt een aparte wending wanneer de gids vertelt dat we naar haar ex-collega’s kijken en zij zelf straks ook onderdeel van de museumcollectie zal zijn.

Hoewel ieder mens op een zeker moment de dood tegenkomt, zijn er maar weinigen die hun leveneraan wijden. Dit vierkoppige broederschap uit Guadix in Spanje doet dit wel. Zij leven binnen de poorten van het kerkhof en hebben zichzelf ten doel gesteld om de graven te bewaken en schoon te houden.

Voor dit beroep is een sterke maag een vereiste. Deze jongen uit Estland ruimt ontbindende lijken en de rottende restanten ervan op. Iets wat niemand anders in Tallinn lijkt te willen doen.