Dit is het verhaal van drie gelukszoekers

Joy kreeg niet de kans om te mogen blijven

Joy kwam naar Nederland om te werken

Joy dacht dat ze in Nederland op kinderen zou gaan passen. Het bleek echter een val te zijn van een mensensmokkelaar en ze belandde als prostituee in een klein appartementje in Amsterdam: 'Elke avond brachten ze mannen om met ons naar bed te gaan. Ik was geschokt, want ik kon 't gewoon niet geloven.'

alle vier haar dochters groeiden op in Nederland

Gelukkig wist Joy te ontkomen. Samen met haar man en later vier dochters settelde ze zich in Den Haag. De meiden groeiden op in Nederland, spreken Nederlands en hebben Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes.

geen asiel aangevraagd

Eenmaal ‘vrij’ begon de andere ellende. Joy verbleef illegaal in Nederland. Ze wilde aanspraak maken op het kinderpardon en zo uitzetting voorkomen. In afwachting van een uitspraak, werd ze op een vroege ochtend met haar kinderen opgepakt en gedeporteerd naar Nigeria.

Joy vond met een grote omweg haar geluk in Nederland, maar kreeg niet de kans om te mogen blijven.

(artikel gaat door onder kader)

Mijn vader de gelukszoeker

In Mijn vader de gelukszoeker zien we de geschiedenis van de familie Moussaïd en in het bijzonder vader Alice, die op zijn zeventiende van Marokko naar Europa vertrok. Daarmee trad hij toe tot het gezelschap van gelukszoekers.

meer artikelen voor jou

Gelukszoekers, ieder hebben ze hun eigen verhaal. Niet allemaal eindigen ze vrolijk, want dat is en blijft de harde werkelijkheid. Osman weet dit als geen ander, maar hij weet ook dat niet alle dromen in duigen hoeven te vallen.

de Amerikaanse droom achterna

We leren de Hondurese Osman kennen in de documentaireserie Americanos als hij plaatsneemt op de bank bij Mama Ruby, een soort Mexicaanse versie van moeder Teresa. Zij verzorgt zijn voeten, die onder de blaren zitten. Hij heeft dan al honderden kilometers gelopen op zijn afgetrapte All Stars.

Tijdens de behandeling haalt hij een verkreukelde foto uit zijn rugzak: 'Dit is mijn vriend Mario Alberto Quintero. Hij had ook een Amerikaanse droom. Tot aan Veracruz kreeg zijn familie nog regelmatig bericht van hem. Maar nu al acht maanden niet meer.'

Osman hoopt, onderweg naar zijn eigen Amerikaanse droom, antwoorden te kunnen vinden. 'Ik wil graag weten of hij hier langs is gereisd. Misschien herkent u hem? Kunt u nog eens kijken?'

© Americanos/

verlies je doel niet uit het oog

Mama Ruby maakt aanspraak op haar helderziende gaven, doet haar ogen dicht en beweegt haar nek: 'Hij leeft nog mijn jongen. Hij zit gevangen in een huis, maar hij leeft nog.' Er is een moment van opluchting, ontspanning. 'Maar jij moet je bestemming niet uit het oog verliezen,' gaat ze verder.

illegaal, maar gelukkig

Osman volgt het advies van Mama Ruby op en weet na een vijfduizend kilometer lange reis in Amerika te geraken. We zien hem in de aflevering "Trocas & trailas" aan het werk in een verfwinkel in Texas.

Documentairemaker Stef Biemans zoekt hem op en trakteert hem daar op zijn eerste Amerikaanse maaltijd: Barbecue Brisket. Later zien we Osman bellen met zijn vrouw en kinderen die nog in Honduras zijn.

De tocht naar Amerika was het meer dan waard, het gemis van zijn vrouw en kinderen is alleen ontzettend groot. Osman is illegaal in Amerika en kan ieder moment opgepakt worden, toch verschijnt er elke keer weer een grote glimlach op zijn gezicht als hij beseft waar hij is.

(artikel gaat door onder foto)

© /Bicicleta TV/Stef Biemans

Ook voor Zakira is de toekomst onzeker. In "Here comes 'trouble'" leren we haar kennen. Ze is gevlucht uit Afghanistan en terecht gekomen in Athene, maar wil eigenlijk terug naar Lesbos. Daar waren de mensen erg lief voor haar. Maar niet alle gelukszoekers kunnen blijven op de plek waar ze zich thuisvoelen.

Zakira wilt het liefst terug naar Lesbos

Het is mooi weer in de Griekse hoofdstad, waar Zakira op een bankje zit en druk is op haar telefoon. Voor de aanvraag van haar identiteitskaart moesten Zakira en haar familie naar Athene toe. Inmiddels wachten ze daar al maanden, terwijl ze moeten leven van 330 euro per maand.

Zakira is actief op zoek naar een woning en of werk. De zoektocht is echter erg lastig, want: 'Wie een huis wil huren, moet werk hebben. Maar voor werk heb je een vast adres nodig.'

© Pierre Rezus/

vluchtelingenkamp Moria

Zakira vluchtte samen met de vrouwelijke leden van haar familie en de kinderen uit Afghanistan na jarenlang te hebben geleefd in oorlog. De familie kwam per boot aan op het strand van Lesbos en kwam zo uiteindelijk terecht in het beruchte kamp Moria.

Daar zat ze met twintigduizend andere mensen, maar het park was maar gebouwd voor drieduizend. Toch denkt ze met weemoed terug aan Lesbos: 'De grootste verandering is dat ik mijn naam kwijt ben. De mensen zien me niet meer als Zakira. Ze gaven me een nieuwe naam: ‘Vluchteling’. Ook wel bekend als "ellende".'

© Pierre Rezus/

de toekomst is onzeker

Gelukkig leerde ze in Moria de vissers Nikos en Katarina Katsouris kennen. Zij hielpen haar aan werk en onderdak. Bij hen voelde Zakira zich ook voor het eerst sinds lange tijd weer veilig en thuis. Maar thuis was maar voor even. Nu moet ze wachten tot ze terug kan – als ze dat nog kan, want na de brand in Moria is dat vooruitzicht onzeker.

wil je meer verhalen zien van gelukszoekers?