Cannes 2024: elf films om naar uit te kijken

Dit Noorse debuut, over een incident tussen twee zesjarige jochies dat een kettingreactie veroorzaakt, valt om twee redenen op; een van de hoofdrollen wordt gespeeld door Renate Reinsve, drie jaar geleden nog dé ster van Cannes dankzij The Worst Person in the World, en de Nederlandse inbreng is aanzienlijk. Zo werd de soundtrack gecomponeerd door Gouden Kalf-winnaar Ella van der Woude (Moloch), visual effects supervisor van dienst is Stefan Beekhuijzen (Mocro maffia) en co-producenten zijn Koji Nelissen en Derk-Jan Warrink (Buladó).

(Jelle Schot)

Dit zou de grootste hit van Cannes kunnen worden, maar ook de grootste flop. Spraakmakend wordt het in ieder geval: de Iraans-Deense regisseur Ali Abbasi (Gräns, Holy Spider) zoomt in The Apprentice in op de vroege jaren van Donald Trump, toen hij met behulp van de beruchte advocaat Roy Cohn een vastgoedimperium uit de grond probeerde te stampen. Cohn wordt vertolkt door een acteur die wel weet hoe je een foute zakenman moet spelen (Jeremy Strong, beter bekend als Kendall 'the eldest boy' Roy in Succession), Trump wordt gespeeld door Sebastian Stan (Bucky Barnes in talloze Marvel-films).

(Jelle Schot)

Altijd interessant om te zien wat de eigenzinnige Britse regisseur Andrea Arnold nu weer heeft gemaakt; haar vorige film Cow ging immers over het dagelijkse leven van twee koeien. Zo te lezen gaat Bird niet over het dagelijkse leven van een vogel, maar over een arm gezin in Kent en de avonturen die hun twee kinderen daar beleven. Onder meer met een personage dat Bird heet. Fun fact: drie eerdere films van Arnold wonnen al de Juryprijs in Cannes – Red Road in 2006, Fish Tank in 2009 en American Honey in 2017. Zodat we onze verwachtingen nog wat hoger kunnen spannen. 

(Gerhard Busch)

Na een handjevol stoere-mannenfilms vol testosteron (Un prohête, De rouille et d’os en Dheepan) kwam de Franse regisseur Jacques Audiard een paar jaar geleden ineens met Les Olympiades. Een soort romantische komedie, geschreven door niemand minder dan de feministische filmmaker Céline Sciamma (Portrait de la jeune fille en feu). Emilia Perez schreef Audiard weer samen met Thomas Bidegain (van het eerdergenoemde drietal), dus ik verwacht aanzienlijk meer testosteron dan in Les Olympiades. Hoewel... Emilia Perez lijkt een mix van misdaad, komedie en musical (!) te worden. Alleen daarom al interessant dus.

(Gerhard Busch)

Actrice Noémie Merlant speelt een van de twee geliefden in het hierboven al genoemde meesterwerk Portrait de la jeune fille en feu van Céline Sciamma. Samen met Sciamma schreef Merlant ook het scenario voor haar tweede film als regisseur, de komedie Les femmes au balcon. De plot belooft drie vriendinnen, die tijdens een hittegolf vast komen te zitten in een appartement. De film wordt in Cannes vertoond in het Midnight Madness-programma, dus goede kans dat het helemaal misgaat in dat appartement.

(Gerhard Busch)

George Miller (Happy Feet) bewees in 2015 dat je helemaal geen verhaal nodig hebt om een post-apocalyptisch meesterwerk te maken: in het krankzinnige Mad Max: Fury Road stuurde hij in de eerste helft zijn personages van A naar B, en in de tweede helft van B naar A. Ondertussen werd de kijker getrakteerd op een even krankzinnig als onzinnig spektakel vol bijzondere stunts en special effects. Op 15 mei weten we of de inmiddels 79-jarige Miller dit kunstje nog een keer kan flikken, want dan gaat spin-off prequel Furiosa in première, met in de titelrol Anya Taylor-Joy. Een week later draait de film al in de Nederlandse bioscopen.

(Jelle Schot)

Nadat hij decennialang alleen nog maar Hollywoodfilms in opdracht mocht maken, heeft Francis Ford Coppola (The Godfather, Apocalypse Now) eindelijk het geld gevonden voor zijn megalomane passieproject Megalopolis. In zijn eigen zak! Want de inmiddels 85-jarige Coppola hoestte de 120 miljoen dollar voor de film zelf op. Net als destijds bij Apocalypse Now zet hij dus weer alles op het spel. Waardoor Megalopolis (met o.a. Adam Driver en Nathalie Emmanuel) eigenlijk wel een succes móet worden. We gaan het zien op 17 mei (de pers misschien al iets eerder), want dan gaat de film in Cannes in première. 

(Gerhard Busch)

Dankzij prachtige films als Unknown Pleasures, The World en Still Life werd Jia Zhanghe dé chroniqueur van het (te) snel veranderende China. Zhangke zal niet blij zijn geweest met dat etiket, want hij maakt de afgelopen jaren heel andere films, zoals de fraaie thriller Mountains May Depart en het romantische misdaaddrama Ash is Purest White. In zijn nieuwe film Feng liu yi dai (Engelse titel: Caught by the Tides) volgen we een koppel over een periode van twintig jaar. De vrouw in het koppel wordt, niet geheel toevallig, gespeeld door Zhangke’s eigen vrouw Zhao Tao.

(Gerhard Busch)

Met zijn absurdistische, droogkomische films is de Griek Yorgos Lanthimos een genre op zich geworden. Wat na ijzersterke en eigenzinnige titels als Dogtooth en Alps niet echt verbaast. Dat hij inmiddels grote Amerikaanse films als Poor Things mag maken – met dank aan Disney nota bene – en in actrice Emily (voorheen Emma) Stone zijn nieuwe muze heeft gevonden, verbaast weer wel. Maar zolang dat niet ten koste gaat van ’s mans unieke mix van absurdisme en harde humor gaat ie zijn gang maar.

(Gerhard Busch)

Afgezien van een fraaie, maar weinig onthullende teaser – die zich lijkt af te spelen in Napels – is er bar weinig bekend over deze film. Over de maker van de film, de Italiaan Paolo Sorrentino, des te meer. Die levert immers al jaren briljante films af (Il Divo, La grande bellezza, Youth), die allemaal de Nederlandse bioscopen haalden. Alleen daarom ben ik al benieuwd naar het mysterieuze Parthenope.

(Gerhard Busch)

Het is een goed jaar voor de familie Lanthimos, want ook dit debuut van Ariane Labed (echtgenote van Yorgos) werd geselecteerd voor het festival. September Says is een verfilming van de gotische roman Sisters van Daisy Johnson en gaat over twee eigenzinnige zussen die samen met hun manische moeder naar het platteland verhuizen. De Frans-Griekse Labed was tot op heden vooral bekend als actrice: ze won onder meer de Volpi Cup in Venetië voor haar debuutrol in Attenberg.

(Jelle Schot)