Diane Kruger over Aus dem Nichts

Vanaf haar elfde brengt de West-Duitse Diane Heidkrüger (1976) elke zomervakantie door in Engeland, waar ze zomerlessen volgt op de Royal Ballet School in Londen. Dat is niet zielig, want de kleine Diane wil ballerina worden, en bovendien is ze graag van huis, want dan is ze ver weg van haar alcoholische vader.

Maar wanneer Diane dertien is, breekt ze haar knie en is haar droom ballerina te worden op slag voorbij. Gelukkig dient zich al snel een alternatief aan. Iemand heeft haar zien dansen en wijst haar op modellenwerk. De kleine Diane blijkt een natuurtalent. Ze mag op vijftienjarige leeftijd Duitsland vertegenwoordigen in de Elite Model Look-competitie en verhuist naar Parijs.

Het modellenwerk gaat voortvarend en Heidkrüger belandt op talloze covers. Maar voldoening biedt het niet. Op aanraden van regisseur Luc Besson gaat ze – inmiddels midden twintig – acteerlessen volgen. Haar filmdebuut volgt in 2002, in de thriller The Piano Player. En haar grote doorbraak komt twee jaar later, met de rol van Helena, ‘de mooiste vrouw van Griekenland’, in de spektakelfilm Troy. Ze heet dan al lang geen Heidkrüger meer, maar heeft zich de veel internationalere achternaam Kruger aangemeten.

Diane Kruger is vanaf dat moment in veel verschillende films te zien, waaronder de hits National Treasure en Tarantino’s Inglourious Basterds. Het helpt dat ze vloeiend Frans en Engels spreekt. En Duits natuurlijk, maar dat hoeft ze al die jaren (met uitzondering van het beetje in Inglorious Basterds) niet te gebruiken.

Tot de film Aus dem Nichts, die vorig jaar in Cannes in competitie draaide. In dit politieke drama van de Duits-Turkse regisseur Fatih Akin speelt Kruger Katja Sekerçi. Katja is getrouwd met Nuri en ze hebben samen een zoon, Rocco. Nuri heeft een crimineel verleden, maar heeft zijn leven gebeterd. En toch worden vader en zoon, ‘vanuit het niets’, slachtoffer van een bomaanslag. Daarmee geven we weinig weg, want die bomaanslag is het begin van een aangrijpende film over verdriet, vooroordelen en gerechtigheid.

Met deze film was u weer terug in Duitsland. Waarom ging u juist voor deze film terug?
Kruger: ‘Ik zocht al langere tijd naar iets waarvoor ik terug kon naar Duitsland. Ik verliet het land op mijn vijftiende en was toen nog geen actrice. Ik kende dus niemand uit de Duitse filmwereld. Ik had er ook geen agent. Er was een ontmoeting met Fatih voor nodig, vijf jaar geleden hier in Cannes, om deze rol te krijgen.’

Het Duits was geen probleem?
‘Nee, dat ging vanzelf. Bovendien kende ik Katja. Ik ken het harde milieu waarin ze is opgegroeid maar al te goed.’

Katja’s man en zoontje worden gedood bij een bomaanslag. Sprak u in de voorbereiding met mensen met vergelijkbare ervaringen?
‘Ja. Niet per se met familieleden van slachtoffers van terroristische aanslagen, maar met mensen die hun man of kind hebben verloren door moord of doodslag. Dus niet door een ongeluk, maar door geweld. Die gesprekken zal ik altijd bij me dragen. Ik stelde verschrikkelijke vragen. Maar dat moest ik. En dat lieten ze ook toe.

Weet je, iedereen verwerkt het op zijn eigen manier, maar ze hebben allemaal een bepaalde blik in hun ogen. En een energie om zich heen die alles verslindt. Ik kan het nog steeds voelen. Het leed en de leegte. Ik weet niet hoe ik het anders zou moeten omschrijven.’

Misschien waren die gesprekken ook voor hen belangrijk…
‘Dat wisselt. Sommigen praten graag over hun verlies, want zo blijft hun geliefde langer leven. Anderen hebben geen idee hoe ze verder moeten. Dat raakte me ook zo bij deze film. Het gaat altijd of over daders of over slachtoffers, deze keer gaat het over de achterblijvers en hoe die verder moeten.’

 

Heeft u zich lang op de rol voorbereid?
‘Zo lang had ik me nog nooit eerder op een rol voorbereid. Ik ging naar Duitsland en was daar al twee maanden voor de opnamen begonnen. Ik zag Fatih elke dag. Hij is vader en heeft een gezin. Ik heb geen kinderen. We hebben het eindeloos gehad over hoe het is om je kind te verliezen. Tot we er misselijk van werden. Ik ben echt samen met hem van die klif gesprongen.’

Ik las dat u zich zo vereenzelvigde met de rol dat u kilo’s afviel.
‘Klopt. Ik ben ruim drie kilo kwijtgeraakt, wat best veel is voor iemand met mijn lichaam. Maar dat was niet Fatihs wens. Die houdt helemaal niet van dunne vrouwen. Hij voerde me de hele tijd chocola om me een beetje op gewicht te houden. Maar het was zo zwaar al dat verdriet te dragen. Ik was helemaal naakt in die rol. Ik draag geen make-up, dus kon ik me nergens achter verschuilen. En dat acht weken lang, iedere dag, elke scène. We namen de film in chronologische volgorde op en het leek soms of ik niet meer acteerde. Ik wás Katja. En dit overkwam mij allemaal zelf.’