Niet meer dan een karrenspoor is het. In The Forgiveness of blood genoeg voor een bak ellende. Mark (Refet Abazi) gebruikt het pad over het land van zijn grootvader dagelijks om een omweg te vermijden. Maar dat was lang voordat de socialistische heilstaat het land aan arbeiders als Sokol gaf. Als Sokol op een dag aan Mark de doorgang weigert, lopen de gemoederen dankzij alcohol en machismo al snel hoog op. Zo hoog dat Sokol met een mes naar de andere wereld wordt geholpen. Want zo gaat dat in Albanië, het wilde westen van Oost-Europa, waar bloedwraak en familie-eer nog lang geen achterhaalde grootheden zijn.

Met zijn weidse, tussen heuvels ingeklemde landschap waarin langzaam een paard-en-wagen vooruitkomen, lijkt het openingsshot haast weggelopen uit een klassieker als The Good, the Bad and the Ugly.

Toch stond de in Californië geboren regisseur Joshua Marston geen moderne western voor ogen toen hij met hulp van de Albanees Andamion Murataj zijn met een Zilveren Beer bekroonde scenario schreef. De beslissende steekpartij laat hij zelfs helemaal buiten beschouwing. Marston creëert spanning door juist een hoop dingen diffuus te laten. Zo worden de onzekere gevolgen van de moord voor de gezinsleden akelig invoelbaar. Dankzij vaders daad zijn zij in feite aan de genade van Sokols familie overgeleverd. Niemand mag het huis nog uit: een situatie die jaren kan duren.

De film draait niet om vader Mark, maar om zijn bijna volwassen zoon Nik (Tristan Halilaj). Nik zit in zijn examenjaar, heeft net een vriendinnetje en wil een  internetcafé opzetten. Naarmate de tijd verstrijkt raakt hij meer en meer gefrustreerd over hoe zijn lot in andermans handen is komen te liggen. Binnen de huiselijke muren loopt de druk op als in een snelkookpan: pa verdwijnt en verschijnt, dreigementen worden geuit, het huis beschoten, een brandje gesticht.

Marston, die naam maakte met zijn aangrijpende debuut over een zwangere bolletjesslikker in Maria Full of Grace (2004), bewijst in zijn tweede speelfilm opnieuw een sterke acteursregisseur te zijn met een scherp oog voor fotografie. Intiem en unheimisch oogt het hand held geschoten beeld, dat met licht en schaduw speelt en vaak alleen scherp stelt wat dichtbij is.

Het acteerwerk van de hoofdzakelijk uit amateurs bestaande cast oogt fris, intens en waarheidsgetrouw . In de clash tussen traditie en moderniteit, waar het Marston om te doen is, sjokt het paard met de wagen voort naast tieners met mobieltjes die in internetcafeetjes communiceren via facebook.