Flauwe woordspelingen (zoals de kop van dit stukje) drongen zich al bij voorbaat op bij de nieuwe film De overgave. En ook deze: Was Overgeven geen betere titel geweest? De overgave werd immers aangekondigd als een soort poldervariant op de sm-kasteelroman Vijftig tinten grijs, én is een film van regisseur Paul Ruven, die een paar jaar terug met Me and Mr Jones on Natalee-Island de slechtste Nederlandse film van het afgelopen decennium had gemaakt, en zich vorig jaar met het Wendy van Dijk-vehikel Ushi Must Marry bepaald niet revancheerde.

De verwachtingen waren dus laag gespannen, en in dat licht bezien valt De overgave mee. Dat neemt niet weg dat De overgave toch een behoorlijke slechte film is geworden.

De premisse: beroemde theateracteur vraagt aan barmeid of ze in zijn nieuwe film wil spelen, die is gebaseerd op een boek – à la Vijftig tinten grijs – waarin een acteur en een barmeid een sm-relatie beginnen.

De film begint als een klucht, wanneer de camera eerst inzoomt op het achterwerk van de acteur, daarna op de billen van de barmeid, om vervolgens te eindigen op twee worstjes die de barmeid op een broodje legt. Dat niveau wordt in de rest van de film – gelukkig – niet meer gehaald.

Ruven schreef het script voor De overgave samen met Marian Batavier, zijn schrijfpartner van de laatste vijf jaar. Eerder waren ze ook verantwoordelijk voor de scripts van onder meer Me and Mr Jones en Ushi Must Marry, en voor het boek Het geheim van Hollywood, met de veelzeggende en ook nogal wanhopige ondertitel: ‘De gouden succesformule voor schrijvers, acteurs, regisseurs en andere filmliefhebbers.’

De overgave volgt ongetwijfeld die succesformule, met als resultaat: een ongeloofwaardig hoofdplot, warrige zijlijntjes, slecht uitgewerkte personages en – nogal opvallend – weinig seks. En al helemaal weinig sm-seks, toch het unique selling point van Vijftig tinten grijs.

Er wordt wel heel veel in de film gesproken. Elke gedachte, elke wending wordt uitgelegd (ongetwijfeld onderdeel van de succesformule). 

De acteur wordt gespeeld door Rick Engelkes, die vooral zelfgenoegzaam glimlacht, maar nergens geloofwaardig wordt als iemand die barmeid Eva seksueel kan (of zelfs maar wil) onderwerpen. Eva is het filmdebuut van theateractrice/zangeres Sheena Tchai, die vergeefs haar best doet wat te maken van het rommelige script en haar ongeloofwaardige personage.
Broeierige chemie tussen haar en Engelkes had dat de film nog kunnen redden. Maar helaas, ook dat ontbreekt.