Nazi's in Zuid-Amerika, ze duiken geregeld op als fijne slechteriken in spannende films, zoals de klassieker The Boys from Brazil met Gregory Peck en Laurence Olivier, of X-Men: First Class, met Kevin Bacon als Sabastian Shaw. Lucía Puenzo doet iets heel anders met het gegeven. Ze verfilmde haar eigen roman uit 2011 en maakte daar een intrigerende mengeling van thriller en familiedrama van.

Net als haar vorige films XXY en The Fish Child, draait Wakolda grotendeels om de belevingswereld van een jong meisje in een fase van geestelijke en lichamelijke ontwikkeling. Samen met haar familie reist Lilith (Florencia Bado) in 1960 naar een klein dorp in Patagonië om daar een hotel te heropenen. Onderweg ontmoeten ze de mysterieuze dokter Helmut Gregor ( Àlex Brendemühl) die zichzelf langzaam in hun leven nestelt.

Een sinistere voice-over van Lilith en beelden van nietige personages in door onweer verlichte Patagonische landschappen creëren direct bij de opening een onheilspellende sfeer, die de regisseuse vervolgens consistent doorvoert. Gregor , prachtig gespeeld door Brendemühl, is charmant en hulpvaardig, maar zijn liefde voor genetica werpt een duistere schaduw over alles.

Puenzo geeft al vroeg in de film genoeg aanwijzingen om duidelijk te maken wat er precies aan de hand is met de dokter en welke praktijken er plaatsvinden in de gemeenschap. Terwijl zijn geheime verleden verweven raakt met de coming of age van Lilith zingen kindertjes op de nabijgelegen school 'Deutschland über alles '. Ondertussen hebben de gezinsleden amper door wat er precies om hen heen gebeurt en ontstaat er een Hitchcockiaanse suspense.

Puenzo probeert haar verhaal te gronden in de werkelijkheid. Ze baseerde haar roman op geruchten over enkele nazi's in de jaren zestig en voert de werkelijk bestaande Nora Eldoc (Elena Roger) op, een geheim agente in dienst van de Mossad, die een aantal grote oorlogsmisdadigers op de hielen zat. Helaas overdrijft ze met de thematiek en metaforen. Zo is de obsessie van vader Enzo ( Diego Peretti) met het maken van de perfecte pop veel te veel van het symbolische goede. Door dit soort gekunstelde toevoegingen verliest de film geloofwaardigheid en levert deze op alle fronten aan sterkte in.