Roger Coggio

Je suis vivante et je vous aime

België​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Roger Kahane. Met o.a. Agnès Soral, Dorian Lambert, Alain Cauchi, Yvette Merlin en Olivier Gourmet.

La folle journée ou le mariage de Figaro

Frankrijk 1989. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Fanny Cottençon, Roger Coggio, Marie Laforêt, Claude Giraud en Line Renaud.

Een bewerking van het beroemde stuk van Beaumarchais ter gelegenheid van het tweede eeuwfeest van de Franse Revolutie. Roger Coggio, die ervoor heeft gekozen zichzelf weg te cijferen ten behoeve van het werkstuk, maakte een serieuze en opgelegde film met weinig vindingrijkheid op het gebied van de enscenering. Bovendien lijkt de film soms wat lang te duren en worden bepaalde steeds terugkerende komische effecten op den duur irritant, zoals met name het gestotter van Carel. Mooie decors van Thierry Leproust en goede originele muziek met dezelfde sarcastische ondertoon als in het stuk.

Le Journal d'un fou

Frankrijk 1987. Drama van Roger Coggio. Met o.a. Roger Coggio, Fanny Cottençon, Yvette Etievan, Jean-Pierre Darras en Charles Charras.

Een getrouwe bewerking van het sombere drama over waanzin en dood, geschreven door Gogol. Het is begrijpelijk dat Coggio graag dit werk wilde verfilmen, dat hij in de jaren zestig met groot succes voor het toneel heeft bewerkt. Doelmatig acteerwerk in de hoofdrol, maar vooral een zeer gedetailleerde uitwerking van de mise-en-scène, die verbaast door beurtelings virtuoos, storend, eigenaardig en dromerig te zijn.

Rue du départ

Frankrijk 1986. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. François Cluzet, Christine Boisson, Ann-Gisel Glass, Jean-Pierre Bacri en Maurice Barrier.

Een intiem beeld van de gewone mensen in het armoedige milieu van de Parijse buitenwijken. Een erg precies uitgewerke regie maar met in een vreemde omgeving geplaatste decors, overdadige belichting en veel pittoreske beelden. Jammer genoeg is het een mooie film over vieze buurten en een brave film over randfiguren. Onsamenhangend scenario en onduidelijke personnages die nooit overtuigen, met uitzondering van Boisson. Na LES PRINCES een teleurstellende film van Gatlif.

Monsieur de Pourceaugnac

Frankrijk 1984. Komedie van Michel Mitrani. Met o.a. Michel Galabru, Roger Coggio, Fanny Cottençon, Jérôme Anger en Jean-Paul Roussillon.

Deze bewerking van Molières toneelstuk is zeer origineel. Hij gaat diep in op de persoon van Lodewijk XIV die zowel koning is, in al zijn pracht en praal, als bevoorrecht toekijker. Een fundamentele dubbelzinnigheid maakt zodoende het verhaal boeiend, alsmede de bedriegelijke decors en hun overgang tot werkelijke vormen. Van grote klasse, maar de vertolking is niet altijd van hoog niveau, en de Fransen laten weer eens zien hoe chauvinistisch ze kunnen zijn.

Les Fausses confidances

Frankrijk 1984. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Jean-Pierre Bouvier, Roger Coggio, Fanny Cottençon, Brigitte Fossey en Michel Galabru.

Trouwe bewerking van de komedie van Marivaux maar een beetje te naturalistisch. De productie haalt het niet bij de prachtige opnames van Etienne Becker die de lichtsterkte, het klimaat en de schilderachtige atmosfeer van Marivaux' tijdperk heeft kunnen nabootsen zoals die te zien zijn op de schilderijen van De la Tour en Watteau; een plezier voor het oog, en zo doen de speler de dramaturg nog enige eer aan.

Le Bourgeois gentilhomme

Frankrijk 1982. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Michel Galabru, Rosy Varte, Roger Coggio, Franck David en Xavier Saint-Macary.

Een rijke bourgeois streeft de kwaliteiten van de adel na en laat zich door 'specialisten' daarin onderwijzen. Als hij zich verzet tegen het huwelijk van zijn dochter met een burger, verzint zijn huisbediende een plan om hem overstag te doen gaan en hem de onzin van zijn aspiraties te laten inzien. De klassieke Molière-komedie kreeg een filmversie getrouw aan de tekst en wordt, ondanks goed spel, weelderige decors en een soepele choreografie, ietwat langademig.

Les Fourberies de Scapin

Frankrijk 1980. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Roger Coggio, Michel Galabru, Maurice Risch, Fanny Cottençon en Jean-Pierre Darras.

Letterlijke, filmisch weinig inventieve adaptatie van het gelijknamige toneelstuk van Molière. De slimme knecht Scapin laat de geliefden gelukkig worden door hun vaders om de tuin te leiden.

C'est encore loin l'Amérique

Frankrijk 1979. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Elisabeth Huppert, Roger Coggio, Alain Pralon, Danièle Evenou en Charles Gérard.

Een actrice uit een alternatief en armlastig toneelgroepje droomt van filmroem en komt in contact met een zich voor cineast uitgevende fantast (in werkelijkheid de eigenaar van een wasserij). Deze zegt een door haar geschreven scenario te willen verfilmen. Deze ironische komedie over wegdromende mislukkelingen is met al te weinig scherpte uitgevoerd; de komische en vertederende mogelijkheden van het qua lichaamsbouw sterk verschillende duo Huppert-Coggio - die samen het scenario schreven - zijn in eerdere autobiografische films eigenlijk al opgebruikt.

On peut le dire sans se facher

Frankrijk 1978. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Elisabeth Huppert, Roger Coggio, Madeleine Robinson, Luisa Colpeyn en Jole Silvani.

Pauline (Huppert) is het leven beu en bereidt haar zelfmoord voor : ze bestelt bloemen en trakteert zichzelf op een uitgebreid laatste avondmaal. In het restaurant ontmoet ze Peppo (Coggio), een Italiaanse gastarbeider, en ja hoor, ze wordt verliefd...Een sympathieke, zij het nogal tamme en uiteindelijk voorspelbare tragi-komedie, geschreven door Coggio en Huppert zelf. Muziek van Michel Legrand.

La Belle emmerdeuse

Frankrijk 1977. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Elisabeth Huppert, Roger Coggio, Paul Mercey en Yvan Marco.

Sympathieke, zij het nogal langdradige tragi-komedie met Huppert als een depressief meisje dat van plan is zelfmoord te plegen. Ze bestelt alvast een doodskist, stuurt rouwbrieven rond en trakteert zichzelf op een soort laatste avondmaal. In het restaurant maakt ze kennis met romanticus-avonturier Coggio en natuurlijk stelt ze haar zelfmoordplannen uit.

Silence... on tourne

Frankrijk 1976. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Roger Coggio, Elisabeth Huppert, Françoise Thuriès, Maria Pacôme en Laure Viala.

Een regisseur wil in zijn woning een pornofilm opnemen om zijn schulden te voldoen om daarna weer een kunstfilm te kunnen maken. De schuldeisers staan nog v[KA1]o[KA1]or de opnamen al voor de deur, zodat het scenario wordt aangepast aan de steeds chaotischer wordende omstandigheden. De rake observaties in het ietwat autobiografische scenario zijn amusant, maar ze slaan [KA1]o[KA1]ok op om het even welke low-budget film en laten de morele en sociale aspecten van porno buiten beschouwing. De teneur dat porno uitsluitend uit geldnood wordt gemaakt - ook al in de gelijktijdig gemaakte satires ATTENTION LES YEUX en ON AURA TOUT VU - is al te simpel, en de regie geeft de (voor de hand liggende maar leuke) grappen wat weinig leven.

Les Noces de porcelaine

Frankrijk 1974. Drama van Roger Coggio. Met o.a. Mylène Demongeot, Paul Guers, Françoise Giret, Michel de Ré en Christine Lelouch.

Een feestje ter gelegenheid van een huwelijksjubileum mondt uit in een 'waarheidsspel' waar lang verzwegen verhoudingen, verlangens en frustraties in de openbaarheid komen. Uit de hierin resulterende groepsseks vlucht een van de gastes weg en verongelukt. De serieus bedoelde psychologische ontleding wordt een oeverloze banaliteit, waarmee de acteurs niet anders overweg kunnen dan met potsierlijke schmiere. Het zou allemaal dolkomisch zijn als er niet óók nog een vette saus van pretenties en pseudo-intellectualisme overheen was gegoten, zodat de film niet alleen belachelijk is, maar vooral uiterst vervelend.

Le Protecteur

Frankrijk​/​​Spanje 1974. Drama van Roger Hanin. Met o.a. Georges Géret, Bruno Cremer, Robert Hossein, Roger Hanin en Jean Servais.

Een architect wiens dochter is verdwenen, is bij zijn speurtocht stukgelopen op de gesloten wereld van de prostitutie wat hem zelfs gevangenisstraf oplevert. Hij gaat opnieuw op onderzoek uit, meldt zijn bevindingen aan de pers en politie en zaait zo verwarring in het milieu van de blanke-slavinnenhandel. De verdwenen dochter wordt tot een huwelijk met een pooier gedwongen om haar vader tot zwijgen te brengen, maar deze zet toch door. Deze op ware gebeurtenissen gebaseerde film onthult naast dit individuele geval de cijfers en achtergronden van het nog steeds doorgaande verdwijnen van meisjes en vrouwen. Gedocumenteerde in plaats van sensatie zoekende aanpak maakt dit regiedebuut van acteur Hanin interessant; al doet de keuze van 'zware-jongensacteurs' een standaard-trottoirfilm verwachten.

La Dernière bourrée à Paris

Frankrijk 1973. Komedie van Raoul André. Met o.a. Patricia Lesieur, Tony Kendall, Francis Blanche, Roger Coggio en Annie Cordy.

Onder invloed van de film LAST TANGO IN PARIS is de fantasie van een studente op hol geslagen. Ze verwart een Amerikaanse weduwnaar, die ze toevallig in een leeg appartement ontmoet, met Marlon Brando. Deze heeft echter potentieproblemen en vlucht voor haar avances. Deze banale parodie op Bertolucci's film moet het vooral hebben van dubbelzinnige grappen over boter - de held heeft een zuivelfabriek geërfd -, die nooit leuk worden, evenmin als de bekende reeks tweederangskomieken die op klompen door hun amechtige scènes baggeren.

Belle

België​/​​Frankrijk 1973. Romantiek van André Delvaux. Met o.a. Adriana Bogdan, Jean-Luc Bideau, Danièle Delorme, Roger Coggio en René Hainaux.

Een magisch-realistische liefdesgeschiedenis tegen het decor van de Hoge Venen, met Bideau als een professor die verliefd wordt op een vrouw die, zo blijkt achteraf, al jaren dood behoort te zijn... De opmerkelijke fotografie van Cloquet en de intense vertolkingen redden deze film van de verveling.

The Immortal Story

Verenigde Staten 1969. Drama van Orson Welles. Met o.a. Norman Eshley, Roger Coggio, Jeanne Moreau en Orson Welles.

Een magisch-realistische liefdesgeschiedenis tegen het decor van de Hoge Venen, met Bideau als een professor die verliefd wordt op een vrouw die, zo blijkt achteraf, al jaren dood behoort te zijn... De opmerkelijke fotografie van Cloquet en de intense vertolkingen redden deze film van de verveling.

Maldonne

Frankrijk​/​​Italië 1968. Thriller van Sergio Gobbi. Met o.a. Pierre Vaneck, Elsa Martinelli, Robert Hossein, Jean Topart en Roger Coggio.

Een berooide pianist laat zich strikken om door te gaan voor de overleden echtgenoot van een vrouw die anders een erfenis misloopt. In werkelijkheid leeft de man nog, een ex-nazi die door Israëli's gezocht wordt. Deze misdaadintrige met vele dubbele bodems van het duo Boileau-Narcejac kreeg een troebele verfilming, met overmatige aandacht voor sadistische elementen.

Une histoire immortelle

Frankrijk 1966. Drama van Orson Welles. Met o.a. Jeanne Moreau, Orson Welles, Norman Eshley, Roger Coggio en Fernando Rey.

Een oude koopman in Macao wil de legende over een zeeman, die door een grijsaard betaald wordt om een kind te maken bij zijn jonge vrouw, waarmaken en engageert een prostitu[KA1]ee (die de dochter van de door hem geru[KA3]ineerde compagnon is) om voor echtgenote te spelen. De liefdesnacht tussen haar en de geselecteerde zeeman is voor beiden zo bijzonder dat ze er daarna niet over praten, zodat de oude niet in verhalen onsterfelijk zal worden. De door de Franse tv geproduceerde film naar een novelle van Karen Blixen (Isak Dinesen) is even stijlvol qua vormgeving als vol berustende wijsheid qua inhoud. Moreau is perfect als de niet meer jonge hoer die voor [KA1]e[KA1]en nacht weer kan (doen) geloven aan prille maagdelijkheid. Gesitueerd in 1880. Het scenario is van regisseur Welles, die een kort verhaal van Karen Blixen bewerkte. Louis De Vilmorin schreef de dialogen. De fotografie is van Willy Kurant.

Les carabiniers

Frankrijk​/​​Italië 1963. Oorlogsfilm van Jean-Luc Godard. Met o.a. Marino Masé, Albert Juross, Geneviève Galéa, Catherine Ribeiro en Gérard Poirot.

Een aantal simpele mannen wordt door de carabinieri opgeroepen voor de oorlog en zwerft moordend en plunderend rond, onderwijl ansichten naar de vrouwen thuis sturend. Na de vrede denken ze als helden beloond te worden, maar ze worden door dezelfde carabinieri gefusilleerd. Deze geabstraheerde en tijdloze verfilming van het anti-oorlogstoneelstuk van Beniamino Joppolo - op de planken geregisseerd door Rossellini, die aan het scenario meeschreef - boeit door zijn kernachtigheid en bizarre humor tijdens de meeste episodes, hoewel de betrekkelijk korte film in andere opzichten nóg puntiger had gekund. Een briljante, quasi-primitieve fotografie van Raoul Coutard.

Pardonnez nos offenses

Frankrijk 1956. Film noir van Robert Hossein. Met o.a. Marina Vlady, Pierre Vaneck, Giani Esposito, Béatrice Altariba en Mireille Granelli.

Een jeugdbende droomt van ontsnapping uit het naargeestige wereldje van alledag in de buitenwijken en legt zich `s nachts toe op het smokkelen van whisky. Zigeuners ontdekken bij toeval hun geheime bergplaats en maken zich meester van de inhoud, waarop drie van de jongens uit woede een jonge zigeunerin verkrachten. De zigeuners verkrachten dan D[KA1]ed[KA1]ee (Vlady). Uiteindelijk komen de twee groepen erachter wie de ware schuldige is, die ze vervolgens flink te pakken nemen. Als wraak doodt hij dan Dédée, die op het punt stond met een zigeuner elders het geluk te gaan zoeken. De producent was kennenlijk hevig ontsteld door deze trieste greep uit het leven: hij gooide de montage volledig door elkaar en schrapte scènes. Niettemin, en ondanks de gezwollenheid waaraan regisseur Hossein zich vaker schuldig maakt, zijn er enkele goede scènes overgebleven. Tijdens de wereldpremière was Eddie Constantine de enige uit het geschokte publiek die durfde te applaudisseren. De enige film waarin deze filmer zelf geen rol speelt. De film is ook bekend onder de titel L'HIRONDELLE DU FAUBOURG en werd in België uitgebracht als JEUNESSE DES RUES.

Les Fruits de l'été

Frankrijk 1955. Komedie van Raymond Bernard. Met o.a. Edwige Feuillère, Henri Guisol, Etchika Choureau, Claude Nicot en Jeanne Fusier-Gir.

Mede dankzij haar vrije opvoeding blijkt de dochter van een notabele zwanger te zijn geworden waarmee de status van papa in opspraak dreigt te komen. Haar moeder wil de baby voor de hare laten doorgaan, maar het meisje trouwt met de verwekker, terwijl mama dan zelf echt zwanger blijkt te zijn. Door de lusteloze regie van de veteraan lijkt deze komedie op een trage toneelverfilming die ondanks de zogenaamde pikanterieën ook nogal muf is van moralisme. De bekwame spelers etaleren een nogal moedeloos animo.

Avant le déluge

Italië​/​​Frankrijk 1954. Drama van André Cayatte. Met o.a. Isa Miranda, Bernard Blier, Paul Frankeur, Marina Vlady en Roger Coggio.

Door bourgeois-ouders verwaarloosde middelbare scholieren beramen de diefstal van een kostbare postzegelverzameling bij een corrupte notabele, maar doden bij ongeluk een nachtwaker. In paniek brengen ze ook een medeplichtige om van wie ze verraad vrezen. Destijds een opzienbarende film die een aanklacht tegen opvoeders is, maar de grote mate van navolging maakte dat de film nu nog slechts afgetrapt en melodramatisch aandoet. Toch is het een treffend tijdsbeeld, waarbij de oorlog in Korea (1950-53) de morele onzekerheid indirect be[KA3]invloedt. De rol van het (enige) koelbloedige meisje maakte Vlady tot ster. Dubbel bekroond op het filmfestival van Cannes. Het scenario is van Charles Spaak en regisseur Cayatte. Het camerawerk is van Jean Bourgoin. Mono, Western Electric Sound System.