Carmelo Bene: regie en cast.
Er zijn 7 films gevonden.

Un amleto di meno

1973 | Drama

Italië 1973. Drama van Carmelo Bene. Met o.a. Carmelo Bene, Lydia Mancinelli, Alfieri Vincenti, Franco Leo en Luigi Mezzanotte.

Een film waaraan [KL]Hamlet ou les suites de la pi[KA1]et[KA1]e filiale[KLE] van de Franse schrijver Jules Laforgue niet vreemd is. Het klassieke stuk van Shakespeare wordt van alle mystificaties ontdaan, zodat er een modern stuk overblijft. Claudius (Vincenti) doodt de koning, zijn broer, en wordt de minnaar van de koningin. Toch is Prins Hamlet niet uit op wraak - hij heeft het veel te druk met zijn aspiraties op het artistieke vlak. Hij wil graag acteur en regisseur worden en daarom wil hij in Parijs een toneelstuk ensceneren. Hij vraagt Claudius om financiële steun voor zijn project. Niets bijzonders, deze film. De regie heeft weinig greep op het verhaal en Bene vertolkt een vrij zwakke Hamlet.

Salomè

1972 |

Italië 1972. Carmelo Bene. Met o.a. Veruschka von Lehndorff, Donyale Luna en Carmelo Bene.

Salomé, zo'n beetje gebaseerd op het werk van Oscar Wilde, is een oud Bijbels verhaal, een intellectueel drama van ontregelende charme. Regisseur Bene vergelijkt op nachtmerrie- achtige manier de figuur van Herodes met die van Christus. Een intense film over het Christendom en de ideologie wordt indringend geobserveerd. Jammer genoeg is het spel niet al te best.

Necropolis

1970 | Experimenteel

Italië 1970. Experimenteel van Franco Brocani. Met o.a. Viva Audier, Tina Aumont, Carmelo Bene, Pierre Clémenti en Bruno Corazzari.

Necropolis is de symbolische Stad van Leven & Dood, of van de Historie, waarin Attila, Frankenstein, Heliogabalus, Satan, Montezuma, Gravin Bathory en anderen achtereenvolgens hun symbolische opwachting komen maken. Dit ondoorzichtige en ongecontroleerde experiment laat een aantal coryfeeën van de internationale underground film lange monologen improviseren voor een stilstaande camera. De film liep bij het ontstaan al amechtig achter de ontwikkelingen aan; hij laat zich nu alleen nog bekijken als een reeks kiekjes van artistiek jeugdsentiment en biedt vooral gelegenheid om intussen een goed boek te lezen.

Colpo rovente

1970 | Misdaad

Italië 1970. Misdaad van Pietro Zuffi. Met o.a. Michael Reardon, Barbara Bouchet en Carmelo Bene.

Oeverloos gezwets over drugshandelaren, verslaafden en corrupte politie.

Capricci

1969 | Drama, Experimenteel

Italië 1969. Drama van Carmelo Bene. Met o.a. Carmelo Bene, Anne Wiazemsky, Tonino Caputo, Ornella Ferrari en Piero Vida.

Onmogelijk samen te vatten semi-experimentele film die geschreven, geregiseerd en vertolkt wordt door Carmelo Bene, een echte auteur dus. De film is losjes gebaseerd op opera's van Puccini en teksten van Shakespeare en Roland Barthes die worden geklutst tot een onsamenhangend en hoogst irritant zootje, dat vermoedelijk alleen voor Bene zélf nog relevant is. Niet om aan te zien.

Lo Scatenato

1967 | Komedie

Italië 1967. Komedie van Franco Indovina. Met o.a. Vittorio Gassman, Martha Hyer, Gila Golan, Massimo Serato en Claudio Gora.

Een ster in het reclamefilmwezen merkt in zijn werk en zijn priv[KA1]e-leven dat de natuur (van insekten tot huisdieren en losgebroken stieren) zich plotseling tegen hem keert. Hij voelt zich het slachtoffer van een komplot. Als hij de oplossing daarvan zoekt in de dierentuin, belandt hij in de apenkooi. Deze symbolische satire, waarin de zelfgenoegzaamheid van de karakterzwakke held door kleine toevalligheden omslaat in onzekerheid, heeft een minder inventieve regie dan het scenario vereist, zodat het resultaat een one man show van Vittorio Gassman is.

Edipo re

1967 | Drama, Experimenteel

Italië​/​​Marokko 1967. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Franco Citti, Silvana Mangano, Carmelo Bene, Alida Valli en Julian Beck.

Deze hoogstpersoonlijke interpretatie van de tragedie van Sophocles over de koningszoon Oedipus die zonder te weten zijn eigen vader doodt en zijn moeder huwt, ziet af van Freudiaanse psychologisering en brengt het terug tot de oermythe, waarbij de onbezonnenheid van volksacteur Citti de tragische held een overrompelende primitiviteit geeft. Overigens zijn zowel de Jocasta-rol van Mangano als maskerachtige sfinx, als de persoonlijke identificatie van Pasolini met de titelrol - die hij als blinde zwerver in de tegenwoordige tijd zelf overneemt - voer voor Freudianen achteraf, want in de directe kijkervaring overheersen kracht en lyriek van de beelden.