Jean-Yves Dubois

Port Djema

Frankrijk 1997. Drama van Eric Heumann. Met o.a. Jean-Yves Dubois, Nathalie Boutefeu, Christophe Odent, Edouard Montoute en Claire Wauthion.

Mange ta soupe

Frankrijk 1997. Drama van Mathieu Amalric. Met o.a. Jean-Yves Dubois, Adriana Asti, Jeanne Balibar, László Szabó en René Ehni.

Sortez des rangs

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Denis Robert. Met o.a. Laure Duthilleul, Stanislas Crevillén, Josiane Lévêque, Pierre-Arnaud Crespeau en Erwan Dujardin.

Julien Fontanes, magistrat: La dixième plaie d'Egypte

Frankrijk 1990. Misdaad van Patrick Jamain. Met o.a. Jacques Morel, Françoise Brion, André Falcon, Babriel Cattand en Ludwig Abrahmi.

Waarom heeft een groepje jongeren het gemunt op een boekhandelaar uit Saint-Germain-des-Prés? Dat is het raadsel dat de eeuwige Julien Fontanes, magistrat, gespeeld door Morel, zich voorneemt op te lossen. De eerlijke vertolking komt niet tot zijn recht door het onbeduidende scenario van Jean Cosmos en de al even onbeduidende regie.

Vive la sociale!

Frankrijk 1983. Drama van Gérard Mordillat. Met o.a. François Cluzet, Robin Renucci, Elizabeth Bourgine, Jean-Yves Dubois en Yves Robert.

Een in een communistisch gezin opgegroeide jongeman begint een catering service en wordt steeds meer besmet met bourgeois- idealen. Deze half satirische tragikomedie laat de proletarische anti-held naadloos door heden en recent verleden bewegen in een groeiend besef van middelmaat en is een van de zeldzame Franse films die het arbeidersmilieu laat zien. De humoristische observaties van de in het Sovjet-communisme gestagneerde oudere generatie, maar ook van mei 1968 als een middenstandsrevolte maken deze film met goed spel en een flitsende vormgeving, tot een meer dan veelbelovend debuut.

Ballade à blanc

Frankrijk 1981. Drama van Bertrand Gauthier. Met o.a. Jean-Yves Dubois, Pascale Geille, Véronique Silver, Roland Bertin en Richard Bohringer.

Zwervende jongeman zonder geld en zonder baan die ook geen zin heeft er een te vinden in een winters Toulon. Uiteindelijk wordt hij per ongeluk gedood door een kind. Een thema dat vrij afgezaagd is en het talent van een Antonioni nodig heeft om het publiek te boeien. Bovendien is de personnage oninteressant en blijkt er een parallel getrokken te zijn met een jonge kandidaat voor de kamer van afgevaardigden, twee thema's die elkaar niet aanvullen en elkaar nooit zullen kruisen.