Michael Mayers

Meeting Daddy

Verenigde Staten 2000. Romantiek van Peter Gould. Met o.a. Lloyd Bridges, Josh Charles, Alexandra Wentworth, Beau Bridges en Walter Olkewicz.

The West Wing

Verenigde Staten 1999. Televisieserie van Aaron Sorkin. Met o.a. Martin Sheen, Allison Janney, John Spencer, Bradley Whitford en Janel Moloney.

Scenarist Aaron Sorkin (A Few Good Men, The Social Network) had na het schrijven van politiek drama The American President de smaak te pakken: zijn zeven seizoenen beslaande serie The West Wing speelt zich geheel af in het Witte Huis, waar we de staf volgen van fictieve democratische president Josiah Bartlet. De ingrediënten: complexe politieke plots, razendsnelle, spitse dialogen, een waslijst aan memorabele personages, en wat schepjes soap, sentiment en moralisme. Sorkin werd geadviseerd door oud-stafleden van Bill Clinton. Bartlet (prachtrol van Martin Sheen) groeide uit tot een icoon – de gedroomde (democratische) Amerikaanse president.

Joe the King

Verenigde Staten 1999. Drama van Frank Whaley. Met o.a. Noah Fleiss, Val Kilmer, John Leguizamo, Ethan Hawke en Peter Anthony Tambakis.

Autobiografisch regie- en scenariodebuut van acteur Frank Whaley (Samuel L. Jacksons fameuze Bijbelvers-slachtoffer in Pulp Fiction) over rottige tienerjaren met een overwerkte moeder en een dronken vader (Kilmer) in een aftands stadje in de staat New York in de jaren zeventig. De sfeertekening is raak maar Whaley's onnatuurlijke regievoering staat inleven in de weg. Gelukkig kreeg hij zijn getalenteerde filmvrienden mee met zijn egoproject zodat de staccato handelingen in ieder geval individueel vermaken. Dikbuikige Val Kilmer steelt de show, op de voet gevolgd door gladjakker John Leguizamo en sufferd Ethan Hawke.

Whatever

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1998. Romantiek van Susan Skoog. Met o.a. Liza Weil, Chad Morgan, Kathryn Rossetter, Frederic Forrest en Gary Wolf.

Autobiografisch regie- en scenariodebuut van acteur Frank Whaley (Samuel L. Jacksons fameuze Bijbelvers-slachtoffer in Pulp Fiction) over rottige tienerjaren met een overwerkte moeder en een dronken vader (Kilmer) in een aftands stadje in de staat New York in de jaren zeventig. De sfeertekening is raak maar Whaley's onnatuurlijke regievoering staat inleven in de weg. Gelukkig kreeg hij zijn getalenteerde filmvrienden mee met zijn egoproject zodat de staccato handelingen in ieder geval individueel vermaken. Dikbuikige Val Kilmer steelt de show, op de voet gevolgd door gladjakker John Leguizamo en sufferd Ethan Hawke.

Changing Habits

Verenigde Staten 1997. Drama van Lynn Roth. Met o.a. Moira Kelly, Christopher Lloyd, Dylan Walsh, Teri Garr en Shelley Duvall.

De kunstenares Susan, bijgenaamd Soosh, heeft het gehad met mannen. Ze besluit het klooster in te gaan om daar alles op een rijtje te zetten. Ze begint daar aan een grote muurschildering waar al haar gevoelens in uit komen. Het werk roept binnen het klooster gemengde reacties op. Intussen valt Soosh toch weer voor een man.

Denise Calls Up

Verenigde Staten 1995. Komedie van Hal Salwen. Met o.a. Caroleen Feeney, Dan Gunther, Alanna Ubach, Aida Turturro en Liev Schreiber.

Het eerste wat Linda (Turturro) doet als ze wakker wordt, is de computer aanzetten en de portable-telefoon in de zak van haar nachtgewaad stoppen. Zo begint de film over zeven Newyorkse dertigers die uitsluitend sociaal contact via telefoon hebben. Hun leven lijkt een hel. Ze doen boodschappen en zaken, en vrijen of scheiden per telefoon, fax of E-mail.

Cafe Society

Verenigde Staten 1995. Drama van Raymond De Felitta. Met o.a. Frank Whaley, Peter Gallagher, Lara Flynn Boyle, John Spencer en Anna Levine.

Jack Kale (Gallagher) infiltreert undercover voor de hoofdofficier van justitie in 1952 in het Newyorkse glitterwereldje om een zedenschaal aan het rollen te krijgen. De rechtszaak die de officier wil voeren, zal zijn hoogtepunt een jaar later kunnen bereiken, juist als er verkiezingen zijn. Kale richt zijn aandacht op een chique tent, El Casbah, die bezocht wordt door de rijken, columnisten, mensen uit de showbiz, pr- lieden en mooie meiden met lange benen die carri[KA2]ere willen maken. Kale doet zich voor als een acteur. Een van de bezoekers is playboy Mickey Jelke (Whaley) die verliefd is geworden op Pat Ward (Boyle). Haar `agent` is Ray Davioni (Spencer), maar in werkelijkheid is hij haar souteneur. De rijke familie van Mickey besluit dat hij maar eens moet gaan werken en draait de geldkraan dicht. Mickey probeert Pat over te halen voor hem te gaan tippelen zodat zij hun luxe leventje kunnen voortzetten met de door haar snel verdiende dollars. Dit is de kans, waarop Kale heeft zitten wachten en hij tipt zijn baas, die Mickey voor de rechtbank sleept wegens het organiseren van prostitutie. Het loopt niet goed af voor iedereen, die erbij betrokken is. Het scenario van debuterend regisseur De Felitta is niet slecht en is gebaseerd op een waargebeurde zaak. De rolverdeling is overtuigend, vooral Whaley die als personage te zwaar gepakt wordt door de rechter, en de zwart-wit fragmenten geven de sfeer de tijdgeest goed weer. De film is onafhankelijk geproduceerd en had een beperkt budget wat je ziet en merkt - er hangen bijvoorbeeld te veel gordijnen bij gebrek aan echte decors. Ook is de film minstens een kwartier te lang, waardoor de vertelling soms vertraagt. Al met al behoorlijk onderhoudend. Het camerawerk is van Michael Mayers. Duart Color.

Class of Nuke 'Em High

Verenigde Staten 1986. Komedie van Lloyd Kaufman en Richard W. Haines. Met o.a. Janelle Brady, Gilbert Brenton, Pat Ryan en Robert Prichard.

Verschrikkelijke griezelklucht over een high school in New Jersey in de buurt van een opslagplaats voor atoomafval, die monsters baart, en waardoor voorbeeldige tieners Chrissy (Brady) en Warren (Brenton) op een gruwelijke manier misvormd worden. Onmenselijke sadistische grollen moeten doorgaan voor leuke ontspanning. Regisseur Weil heet in werkelijkheid Lloyd Kaufman. Het scenario is van Mark Rudnitsky, Lloyd Kaufman, regisseur Haines en Stuart Strutin, die voor de gelegenheid medeproducent was. Het camerawerk is van Michael Mayers. Mono.