Jean Minondo: geluid.
Er zijn 3 films gevonden.

Parfait amour!

1996 |

Frankrijk 1996. Catherine Breillat. Met o.a. Serge Toubiana, Alain Soral, Laura Saglio, François Renaud en Isabelle Renauld.

Duinkerken, een sobere en mysterieuze havenstad, leent zich voor romantische wandelingen. Een liefde bloeit op tussen Frédérique en Christophe. Hij is 28, zij 37. Ze is een enigszins klassieke en burgerlijke vrouw. In het begin verbaast ze zich over hun liefde, maar uiteindelijk gelooft ze erin. Maar dan krijgt het leven weer de overhand. De waarheden komen boven tafel en plotseling blijkt de man anders te zijn: egoïstisch, gekweld en een beetje op drift. Met andere woorden: een jonge man. Hij zegt er niet langer tegen te kunnen dat zijn leven 'bepaald wordt' op een leeftijd waarop hij zou moeten 'genieten'. Zij lijdt eronder. Desondanks zetten ze hun relatie voort, gepassioneerd en verziekt. Totdat hij haar op een avond vermoordt. De eerste beelden sturen al op een moord aan. De film gaat evenwel niet over een moord, maar over een liefde die eindigt met een moord. Het nieuwsbericht waarop de film is gebaseerd, was voor Catherine Breillat een voorwendsel om haar visie op 'het paar' te geven: een relatie van twee personen die tot elkaar zijn veroordeeld, een universum waarin passie moet uitmonden in moord. De samensmelting tussen man en vrouw is onmogelijk, zo'n liefde kan slechts eindigen in confrontaties en wreedheden. Catherine Breillat: 'Dit nieuwsbericht heeft veel mensen gefascineerd. Waarom? Omdat het onszelf betreft. Als een liefde ontaardt, krijgt de relatie sadomasochistische trekken. Dat kan iedereen overkomen.' (J.D.)

Aux Niçois qui mal y pensent

1995 |

Frankrijk 1995. Catherine Breillat. Met o.a. Yvette Wotjan-Boisson, Marie-Jeanne Meillan en Robert Benassayag.

Duinkerken, een sobere en mysterieuze havenstad, leent zich voor romantische wandelingen. Een liefde bloeit op tussen Frédérique en Christophe. Hij is 28, zij 37. Ze is een enigszins klassieke en burgerlijke vrouw. In het begin verbaast ze zich over hun liefde, maar uiteindelijk gelooft ze erin. Maar dan krijgt het leven weer de overhand. De waarheden komen boven tafel en plotseling blijkt de man anders te zijn: egoïstisch, gekweld en een beetje op drift. Met andere woorden: een jonge man. Hij zegt er niet langer tegen te kunnen dat zijn leven 'bepaald wordt' op een leeftijd waarop hij zou moeten 'genieten'. Zij lijdt eronder. Desondanks zetten ze hun relatie voort, gepassioneerd en verziekt. Totdat hij haar op een avond vermoordt. De eerste beelden sturen al op een moord aan. De film gaat evenwel niet over een moord, maar over een liefde die eindigt met een moord. Het nieuwsbericht waarop de film is gebaseerd, was voor Catherine Breillat een voorwendsel om haar visie op 'het paar' te geven: een relatie van twee personen die tot elkaar zijn veroordeeld, een universum waarin passie moet uitmonden in moord. De samensmelting tussen man en vrouw is onmogelijk, zo'n liefde kan slechts eindigen in confrontaties en wreedheden. Catherine Breillat: 'Dit nieuwsbericht heeft veel mensen gefascineerd. Waarom? Omdat het onszelf betreft. Als een liefde ontaardt, krijgt de relatie sadomasochistische trekken. Dat kan iedereen overkomen.' (J.D.)

36 Fillette

1988 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1988. Komedie van Catherine Breillat. Met o.a. Etienne Chicot, Delphine Zentout, Jean-François Stévenin, Adrienne Bonnet en Olivier Parnière.

Filmactrice Catherine Breillat heeft zelf haar eigen roman op het witte doek gebracht, hoewel het scenario op naam van Olivier Jacquot staat. Het is volgens goed ingelichte bronnen geschreven door Roger Salloch en haar zelf zonder dat bekend wie hoeveel en wat gedaan heeft. Het gaat natuurlijk (!) om een zo getrouw mogelijke verfilming van het oorspronkelijke werk. Deze deels sarcastische deels nostalgische vertelling is ongetwijfeld grotendeels autobiografisch en is zowel bitter als zoet. Het gaat over een jong meisje van veertien jaar die de nachtclubs afloopt om er uiteindelijk slechts 'vuile streken van volwassenen' van dertig tot veertig jaar mee te maken. Komt wat onevenwichtig over met onnodige uitweidingen en herhalingen maar blijft bekoren wegens het authentieke karakter en de gevoelige en innemende stijl van filmen. De muziek is zeer gevariëerd.