Jean-Paul Rosa da Costa

Nous sommes tous encore ici

Frankrijk 1996. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Roland Vouillox, Daniel Geiser, Vincent Babel, Jean-Luc Godard en Bernadette Lafont.

Quand j'avais 5 ans je m'ai tué

Frankrijk 1994. Drama van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Hippolyte Girardot, Patrick Bouchitey, Salomé Lelouch, Dimitri Rougeul en Anny Romand.

De geslaagde verfilming van de pedagogische bestseller van Howard Buten. Aan de hand van flashbacks wordt het verhaal verteld van de nog zeer jonge Gil (Rougeul), die verliefd wordt op schoolkameraadje Jessica (Lelouch), een aantrekkelijk, kittig kind-vrouwtje. Voor zijn gedrag moet Gil betalen met de plaatsing in een instituut voor moeilijke kinderen, dat v.n.l. bevolkt is met autistische, gestoorde en hopeloze gevallen. Hij hoort daar niet thuis en doet er als protest het zwijgen toe. Zijn begeleiders dokter Nevele (Bouchitey) en Edouard (Girardot), ongelijk geschoold, proberen hem met zeer uiteenlopende methoden te helpen en uiteraard met verschillend resultaat. Edouard weet uiteindelijk tot hem door te dringen. Raak portret van de wereld rond 1962 gezien door de ogen van een kind aan de hand van zijn belevenissen in het gezin, op de school, bij de dokter, in de inrichting en zijn afkeer tegen alles wat gezag uitstraalt met een schreeuwende boodschap om begrip en tolerantie. De Fransen, die een patent lijken te hebben op het maken van films met en over jonge kinderen, laten door middel van regisseur Sussfeld zien dat ook kleine mensen beschikken over een persoonlijkheid met gevoelens en een belevingswereld. Dit in grote tegenstelling tot Hollywood-produkten waarin kinderen meestal worden afgebeeld als seksloze snoepjes van de week, die niks te vertellen hebben. Scenario van Jean-Pierre Carsso en regisseur Sussfeld. Camerawerk van Jean-Paul Rosa Da Costa.

Lou n'a pas dit non

Frankrijk 1994. Drama van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Harry Cleven, Methilde Weyergans, Geneviève Pasquier, Caroline Micla en Manuel Blanc.

De geslaagde verfilming van de pedagogische bestseller van Howard Buten. Aan de hand van flashbacks wordt het verhaal verteld van de nog zeer jonge Gil (Rougeul), die verliefd wordt op schoolkameraadje Jessica (Lelouch), een aantrekkelijk, kittig kind-vrouwtje. Voor zijn gedrag moet Gil betalen met de plaatsing in een instituut voor moeilijke kinderen, dat v.n.l. bevolkt is met autistische, gestoorde en hopeloze gevallen. Hij hoort daar niet thuis en doet er als protest het zwijgen toe. Zijn begeleiders dokter Nevele (Bouchitey) en Edouard (Girardot), ongelijk geschoold, proberen hem met zeer uiteenlopende methoden te helpen en uiteraard met verschillend resultaat. Edouard weet uiteindelijk tot hem door te dringen. Raak portret van de wereld rond 1962 gezien door de ogen van een kind aan de hand van zijn belevenissen in het gezin, op de school, bij de dokter, in de inrichting en zijn afkeer tegen alles wat gezag uitstraalt met een schreeuwende boodschap om begrip en tolerantie. De Fransen, die een patent lijken te hebben op het maken van films met en over jonge kinderen, laten door middel van regisseur Sussfeld zien dat ook kleine mensen beschikken over een persoonlijkheid met gevoelens en een belevingswereld. Dit in grote tegenstelling tot Hollywood-produkten waarin kinderen meestal worden afgebeeld als seksloze snoepjes van de week, die niks te vertellen hebben. Scenario van Jean-Pierre Carsso en regisseur Sussfeld. Camerawerk van Jean-Paul Rosa Da Costa.

Mon cher sujet

Zwitserland​/​​Frankrijk 1988. Drama van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Gaële Le Roi, Anny Romand, Hélène Roussel, Yves Neff en Bernard Woringer.

Een schildering van drie vrouwen, de grootmoeder van zestig, de moeder van veertig en de dochter van twintig jaar. De regisseuse heeft zich vooral geconcentreerd op de bitterzoete ontleding van drie eenzame zielen. De film doet denken aan het werk van Ingmar Bergman. Het slot is voor velerlei uitleg vatbaar en laat de toeschouwer in onzekerheid over de toekomst van het drietal. Het zelfstandige speelfilmdebuut van Miéville, na eerdere samenwerking met Jean-Luc Godard.

Polar

Frankrijk 1984. Mysterie van Jacques Bral. Met o.a. Jean-François Balmer, Sandra Montaigu, Claude Chabrol, Pierre Santini en Roland Dubillard.

Privédetective Eugène Tarpon (Balmer, briljant) is berooid en depressief. Dan meldt zich een raadselachtige schone in zijn Parijse microkantoortje: ziedaar een zaak, en niet zo maar eentje. Sublieme verliezersballade combineert gruizige sfeerschets en doolhofplot vol genreknipogen met een prachtige jazzy mineurtonenpartituur van Karl-Heinz Schäfer. Cameo's van Claude Chabrol als pornoregisseur en noir-autoriteit François Guérif als hotelreceptionist. Naar Série Noire nummer 1575, Morgue pleine van neo-marxist Jean-Patrick Manchette (1942-1995). Ex aequo met Claude Millers Mortelle randonnée onbetwist de mooiste Franse film noir uit de jaren tachtig.