Jan Oxenberg: regie, cast en scenario.
Er zijn 3 films gevonden.

Call Me Crazy: A Five Film

2013 | Drama

Verenigde Staten 2013. Drama van Laura Dern, Bryce Dallas Howard, Bonnie Hunt, Ashley Judd en Sharon Maguire. Met o.a. Jennifer Hudson, Sarah Hyland, Melissa Leo, Octavia Spencer en Mitch Rouse.

Na het vijfluik Five, met als thematische rode draad borstkanker, volgt een nieuwe compilatie van vijf korte films, waarin ditmaal mentale aandoeningen centraal staan. Schizofrenie, bipolariteit, posttrauma-syndroom: de verhalen, geregisseerd door bekende actrices, laten zien welke effecten ze op mensen en hun familie kunnen hebben. Sympathiek, hoewel wat wisselvallig project met prima rollen van onder meer Leo, is een tikje overweldigend, mede doordat de maaksters graag 'oplossingen' aandragen voor complexe zaken.

The Celluloid Closet

1996 | Documentaire, Drama

Verenigd Koninkrijk​/​​Duitsland​/​​Verenigde Staten 1996. Documentaire van Jeffrey Friedman en Rob Epstein. Met o.a. Tony Curtis, Whoopi Goldberg, Jan Oxenberg, Harvey Fierstein en Stewart Stern.

Documentaire over de geschiedenis van de al dan niet verhulde homoseksualiteit in de Amerikaanse film. In de dagen van de censuur (de z.g. Hays-code) was homoseksualiteit een absolute taboe. Inventieve regisseurs legden toch bepaalde elementen in de film, die later als een protest tegen de discriminatie van homo's uitgelegd konden worden. Er zijn opvallende voorbeelden: SUDDENLY LAST SUMMER en THE CHILDREN'S HOUR. Een al te suggestieve scène tussen Tony Curtis en Laurence Olivier in SPARTACUS sneuvelde op de snijtafel van de censor. Hierna mochten in Hollywood homo's alleen op de gevoelige laag vastgelegd worden als ze belachelijk werden, angst aanjoegen bij de kijker of medelijden opwekten. Pas in de jaren 1970 werd het onderwerp serieus genomen, dankzij enkele doorbraak films als SUNDAY, BLOODY SUNDAY, MAKING LOVE en BOYS IN THE BAND, ook al weigerden de hele bekende acteurs hieraan hun medewerking te verlenen. Deze documentaire is oprecht en geeft een gedetailleerd overzicht van de homoseksualiteit in de film aan de hand van een honderdtal filmfragmenten en gesprekken met een aantal acteurs, actrices, regisseurs en producenten die ermee te maken hadden. Het scenario van Epstein, Friedman en Sharon Wood is gebaseerd op het boek van Vito Russo, die in 1990 op 44-jarige leeftijd aan AIDS overleed. Het commentaar van Armistead Maupin wordt ingesproken door Lily Tomlin. Voor de montage tekenden Friedman en Arnold Glassman, terwijl Nancy Schreiber nieuw beeldmateriaal bezorgde. Bekroond op het Sundance Film Festival in 1996. Dolby Stereo S.R.-Digital.

Thank You And Good Night!

1991 |

1991. Jan Oxenberg.

Documentaire over de geschiedenis van de al dan niet verhulde homoseksualiteit in de Amerikaanse film. In de dagen van de censuur (de z.g. Hays-code) was homoseksualiteit een absolute taboe. Inventieve regisseurs legden toch bepaalde elementen in de film, die later als een protest tegen de discriminatie van homo's uitgelegd konden worden. Er zijn opvallende voorbeelden: SUDDENLY LAST SUMMER en THE CHILDREN'S HOUR. Een al te suggestieve scène tussen Tony Curtis en Laurence Olivier in SPARTACUS sneuvelde op de snijtafel van de censor. Hierna mochten in Hollywood homo's alleen op de gevoelige laag vastgelegd worden als ze belachelijk werden, angst aanjoegen bij de kijker of medelijden opwekten. Pas in de jaren 1970 werd het onderwerp serieus genomen, dankzij enkele doorbraak films als SUNDAY, BLOODY SUNDAY, MAKING LOVE en BOYS IN THE BAND, ook al weigerden de hele bekende acteurs hieraan hun medewerking te verlenen. Deze documentaire is oprecht en geeft een gedetailleerd overzicht van de homoseksualiteit in de film aan de hand van een honderdtal filmfragmenten en gesprekken met een aantal acteurs, actrices, regisseurs en producenten die ermee te maken hadden. Het scenario van Epstein, Friedman en Sharon Wood is gebaseerd op het boek van Vito Russo, die in 1990 op 44-jarige leeftijd aan AIDS overleed. Het commentaar van Armistead Maupin wordt ingesproken door Lily Tomlin. Voor de montage tekenden Friedman en Arnold Glassman, terwijl Nancy Schreiber nieuw beeldmateriaal bezorgde. Bekroond op het Sundance Film Festival in 1996. Dolby Stereo S.R.-Digital.